Αποχαιρετώντας την Κατερίνα
Θανοπούλου
Αμφιθέατρο του 9,84, Τεχνόπολις, Γκάζι, 30.10.2024
Εκατοντάδες
παραβρέθηκαν και δεκάδες χαιρέτισαν χθες, μιλώντας, διαβάζοντας στίχους της και
τραγουδώντας αγαπημένα της τραγούδια συνοδεία λαϊκών και παραδοσιακών μουσικών οργάνων,
μια συνάντηση όλων των ηλικιών, σε μια γιορτή αποχαιρετισμού οργανωμένη από την
οικογένεια της, την κόρη της Ανθή και τις Εκδόσεις Άπαρσις - όπως θ’ άρεσε και όπως ταίριαζε στο χαμογελαστό κορίτσι που
αποχαιρετούσαμε.
Ακολουθεί
το κείμενο αποχαιρετισμού της Νάντιας Βαλαβάνη:
Την Κατερίνα, την Κατερινούλα, αυτό το λαμπερό χαμογελαστό πλάσμα που
αποχαιρετούμε σήμερα, έχω την αίσθηση ότι την ήξερα όλη μου τη ζωή. Και,
απ’ ότι φαίνεται, αυτή η αίσθηση για τη
μεταξύ μας σχέση είναι διάχυτη και στους δικούς της ανθρώπους, ξεκινώντας από
την αγαπημένη της κόρη, «το σπλάχνο μας», όπως την αποκαλεί σ’ ένα της ποίημα, την Ανθή. Η αλήθεια είναι
ωστόσο ότι πρωτογνωριστήκαμε μόλις μια δεκαετία πριν. Κι αν συμβατικά η
απόσταση ανάμεσα στις γενιές είναι 30 χρόνια, παρ’ όλο ότι μας χώριζαν πολύ λιγότερα, το ένα
τρίτο, 11 χρόνια – η Κατερίνα έφυγε τόσο πρόωρα, στα 59 της, τον ίδιο μήνα που
εγώ έγινα 70 χρονών -, στην πραγματικότητα η Κατερίνα ανήκει στην επόμενη από
τη δική μου γενιά, στην πρώτη γενιά της Μεταπολίτευσης. Η ειδοποιός διαφορά δεν
είναι η διαφορά της ηλικίας, αλλά ότι το Πολυτεχνείο το έζησε κοριτσάκι μόλις 8
χρονών. Ταυτόχρονα, αυτή η τρέχουσα, η τελευταία δεκαετία, που
συνειδητοποιήσαμε ότι ήμασταν συντρόφισσες - μαζί και με πολλές και πολλούς
άλλους - από την ίδια μεριά του μεγάλου ποταμού, του Ρουβίκωνα, και γίναμε
φίλες με μεγάλη εκτίμηση κι αγάπη ανάμεσα μας, είναι τόσο πυκνή σε ιστορικού
χαρακτήρα γεγονότα, που κι εμείς πιστεύω
νιώθαμε σαν να γνωριζόμασταν από πάντα.