του Δημήτρη Κουτσομητόπουλου / Οιστρος
Ο αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, έχοντας στο βαλιτσάκι του, ως διαπιστευτήριο και συνοδευτική επιστολή την «ακρόαση», που του παρεχώρησε o Σόϊμπλε (έτσι είναι και δέστε το απόσπασμα από το κύριο άρθρο της “Junge Welt”, στις 15.01.2013)(1), τις επισκέψεις στην Βραζιλία, Αργεντινή αλλά συνάμα και τον «γητευτικό» απόηχο από την συμμετοχή του στο μνημόσυνο της Ρόζας Λούξεμπουργκ , θα πάει στις 21.01.2013 στην Ν.Υόρκη (παγκόσμιο κέντρο τραπεζικού και χρηματιστικού κεφαλαίου) καλεσμένος του Ινστιτούτου Βrookings(2) για να μιλήσει ενώπιον, σίγουρα, ευήκοου και σεμνού ακροατηρίου, δεν ξέρω αν θα είναι και σεπτό, για το πως θα την γλιτώσεί η χώρας μας η Ευρώπη αλλά και η παγκόσμια οικονομία από τις Τράπεζες και τα παιχνίδια του τραπεζικού κεφαλαίου.
Δείγμα, μάλλον μικρο-μεγαλικής έπαρσης και «εμπειρίες»,διεθνείς και ημεδαπές, από συμμετοχές σε διεθνείς «μαζικούς» αγώνες, όπως Γένοβα κλπ.
Πάει να μιλήσει ακριβώς στο ίδιο ινστιτούτο – και μάλιστα στα κεντρικά του, σε συνέδριο με θέμα τις «ευρωατλαντικές σχέσεις» (29.11.2013), όπου η Χίλλαρυ Κλίντον, σε μία από τις τελευταίες εμφανίσεις της ως προϊσταμένη του Αμερ. Υπ. Εξωτερικών (αποχωρεί στο τέλος Γενάρη) έκανε εισήγησή με τίτλο «U.S. and Europe: A Revitalized Global Partnership»(3). Σε αυτή όρισε τα νέα πλαίσια της ευρωατλαντικής συμμαχίας, σκιαγραφώντας έμμεσα το επιδιωκόμενο από τις ΗΠΑ, μέλλον του αμερικανο-γερμανικού προτεκτοράτου(4), της «αποικίας – χρέους», που λέγεται Ελλάδα.
Συγκεκριμένα η απερχόμενη ΥΠΕΞ των ΗΠΑ, κάνοντας αποτίμηση των ευρωατλαντικών σχέσεων, εντόπισε σε αυτές μια «κάμψη» την οποία απέδωσε, εκτός των άλλων, και στον άνισο τρόπο που αναπτύσσονται οι ευρωατλαντικές οικονομικές και εμπορικές σχέσεις, μέσα από μια σειρά διπλωματικά διατυπωμένες υπενθυμίσεις και προειδοποιήσεις.
Υπενθυμίσεις με άξονα τα κοινά ιμπεριαλιστικά συμφέροντα τους, διανθισμένα με όρους όπως οι κοινές προσπάθειες, και οι επιτυχείς αγώνες για την διατήρηση της ειρήνης, της ελευθερίας, του ελεύθερου εμπορίου, κλπ(5), που στηρίχτηκαν και στηρίζονται στην τεράστια στρατιωτική μηχανή και αμυντική ομπρέλα των ΗΠΑ, που αγκαλιάζει και την Ευρώπη. Όπως επίσης τον καθοριστικό ρόλο που έπαιξαν οι ΗΠΑ για την ίδρυση, ύπαρξη και ανάπτυξη της ΕΕ(6) αλλά και το ζωτικό τους ενδιαφέρον για την διατήρηση της ευρωζώνης και τέλος, υπενθύμισε τους κινδύνους που επιφέρει η διατήρηση του μηχανισμών που εμποδίζουν την απρόσκοπτη διακίνηση εμπορευμάτων κεφαλαίων και τεχνογνωσίας και η μη εφαρμογή μια πιο ευλύγιστης δημοσιονομικής πολιτικής που θα ευνοεί την ανάπτυξη, με συνέπεια τη μείωση των ρυθμών οικονομικής ανάπτυξης τόσο στην ΕΕ όσο και στις ΗΠΑ.
Απαίτησε, με διπλωματικό τρόπο αλά Αμερικής, μια στενότερη οικονομική και εμπορική σύνδεση / σχέση, μεταξύ ΗΠΑ και ΕΕ, μέσω της χαλάρωσης των τελωνειακών και φορολογικών εμποδίων και της πλήρους απελευθέρωσης της αγοράς.
Δηλαδή απαίτησε την δημιουργία, ενός «οικονομικού ΝΑΤΟ», «ένα διατλαντικό σύμφωνο εμπορίου» («όνειρο» της κας Κλίντον), μια «διατλαντική» οικονομική σύνδεση όπως η ΝAFTA (εμπορική και οικονομική σύνδεση μεταξύ ΗΠΑ-ΚΑΝΑΔΑ –ΜΕΞΙΚΟ), την λεγόμενη ΤΑFTA(7).
Ήδη σε διάφορες επιτροπές, συζητιέται σε πρώτη φάση σαν option(απο το καλοκαίρι του 2012), η σύνδεση μ’ ένα κομμάτι της ευρωζώνης, που δεν θα ανήκει στον κεντρικό ευρωπαϊκό πυρήνα. Ως επί το πλείστον με κράτη και χώρες της ευρωζώνης του ευρωπαϊκού νότου, αλλά και άλλα μέλη της ΕΕ, όπως αυτά του πρώην υπαρκτού σοσιαλισμού.
Δείγμα, μάλλον μικρο-μεγαλικής έπαρσης και «εμπειρίες»,διεθνείς και ημεδαπές, από συμμετοχές σε διεθνείς «μαζικούς» αγώνες, όπως Γένοβα κλπ.
Πάει να μιλήσει ακριβώς στο ίδιο ινστιτούτο – και μάλιστα στα κεντρικά του, σε συνέδριο με θέμα τις «ευρωατλαντικές σχέσεις» (29.11.2013), όπου η Χίλλαρυ Κλίντον, σε μία από τις τελευταίες εμφανίσεις της ως προϊσταμένη του Αμερ. Υπ. Εξωτερικών (αποχωρεί στο τέλος Γενάρη) έκανε εισήγησή με τίτλο «U.S. and Europe: A Revitalized Global Partnership»(3). Σε αυτή όρισε τα νέα πλαίσια της ευρωατλαντικής συμμαχίας, σκιαγραφώντας έμμεσα το επιδιωκόμενο από τις ΗΠΑ, μέλλον του αμερικανο-γερμανικού προτεκτοράτου(4), της «αποικίας – χρέους», που λέγεται Ελλάδα.
Συγκεκριμένα η απερχόμενη ΥΠΕΞ των ΗΠΑ, κάνοντας αποτίμηση των ευρωατλαντικών σχέσεων, εντόπισε σε αυτές μια «κάμψη» την οποία απέδωσε, εκτός των άλλων, και στον άνισο τρόπο που αναπτύσσονται οι ευρωατλαντικές οικονομικές και εμπορικές σχέσεις, μέσα από μια σειρά διπλωματικά διατυπωμένες υπενθυμίσεις και προειδοποιήσεις.
Υπενθυμίσεις με άξονα τα κοινά ιμπεριαλιστικά συμφέροντα τους, διανθισμένα με όρους όπως οι κοινές προσπάθειες, και οι επιτυχείς αγώνες για την διατήρηση της ειρήνης, της ελευθερίας, του ελεύθερου εμπορίου, κλπ(5), που στηρίχτηκαν και στηρίζονται στην τεράστια στρατιωτική μηχανή και αμυντική ομπρέλα των ΗΠΑ, που αγκαλιάζει και την Ευρώπη. Όπως επίσης τον καθοριστικό ρόλο που έπαιξαν οι ΗΠΑ για την ίδρυση, ύπαρξη και ανάπτυξη της ΕΕ(6) αλλά και το ζωτικό τους ενδιαφέρον για την διατήρηση της ευρωζώνης και τέλος, υπενθύμισε τους κινδύνους που επιφέρει η διατήρηση του μηχανισμών που εμποδίζουν την απρόσκοπτη διακίνηση εμπορευμάτων κεφαλαίων και τεχνογνωσίας και η μη εφαρμογή μια πιο ευλύγιστης δημοσιονομικής πολιτικής που θα ευνοεί την ανάπτυξη, με συνέπεια τη μείωση των ρυθμών οικονομικής ανάπτυξης τόσο στην ΕΕ όσο και στις ΗΠΑ.
Απαίτησε, με διπλωματικό τρόπο αλά Αμερικής, μια στενότερη οικονομική και εμπορική σύνδεση / σχέση, μεταξύ ΗΠΑ και ΕΕ, μέσω της χαλάρωσης των τελωνειακών και φορολογικών εμποδίων και της πλήρους απελευθέρωσης της αγοράς.
Δηλαδή απαίτησε την δημιουργία, ενός «οικονομικού ΝΑΤΟ», «ένα διατλαντικό σύμφωνο εμπορίου» («όνειρο» της κας Κλίντον), μια «διατλαντική» οικονομική σύνδεση όπως η ΝAFTA (εμπορική και οικονομική σύνδεση μεταξύ ΗΠΑ-ΚΑΝΑΔΑ –ΜΕΞΙΚΟ), την λεγόμενη ΤΑFTA(7).
Ήδη σε διάφορες επιτροπές, συζητιέται σε πρώτη φάση σαν option(απο το καλοκαίρι του 2012), η σύνδεση μ’ ένα κομμάτι της ευρωζώνης, που δεν θα ανήκει στον κεντρικό ευρωπαϊκό πυρήνα. Ως επί το πλείστον με κράτη και χώρες της ευρωζώνης του ευρωπαϊκού νότου, αλλά και άλλα μέλη της ΕΕ, όπως αυτά του πρώην υπαρκτού σοσιαλισμού.
Δηλαδή, κατά τους αναλυτές, μια τέτοια σύνδεση θα μπορούσε αρχικά να εφαρμοστεί πιλοτικά στις χώρες, που ήδη έχουν, εργασιακά, ασφαλιστικά, δημοσιονομικά, διοικητικά, νομικά, κατάλληλα προλειανθεί: πώς; Με το ξεπούλημα εδάφους κι υπεδάφους και τη διάλυση κάθε προστατευτικού κοινωνικού και πολιτικού θεσμού για την όσο τη δυνατό «καλλίτερη», «αποδοτικότερη» οικονομική αντιμετώπιση, «των προκλήσεων του μέλλοντος», όπως του ασιατικού γίγαντα κλπ., αλλά και για την κατάκτηση των αγορών του «ενδιάμεσου» χώρου. Προϋποθέσεις και συνθήκες ,τις οποίες το αμερικάνικο κεφάλαιο / η κρατική υπερδύναμη ΗΠΑ και οι ευρωπαίοι υποτακτικοί και εταίροι του έχουν ήδη προνοήσει να είναι έτοιμες από καιρό. Και βέβαια που από την υλοποίηση όλων αυτών των προϋποθέσεων και μέτρων, το αμερικανικό και γενικότερα μονοπωλιακό κεφάλαιο, ζητάει να έχει άμεσα οφέλη.
Οι ΗΠΑ, οι δημιουργοί και εμπνευστές αυτής της Ευρώπης, απαιτούν να έχουν πρόσβαση και ελεύθερη χρήση της «δυναμικής» την οποία έχει ΕΕ, η οποία όχι μόνο «έπιασε και άνθισε» κάτω από την δική τους «προστατευτική ομπρέλα», αλλά και στην τελευταία κρίση με την «τεχνική βοήθεια» του ΔΝΤ (επιχείρημα της Μέρκελ για την «πρόσκληση» του ταμείου το 2010), αναδιαμορφώθηκε «επί τω βέλτιστο» δημιουργώντας έτσι «εκεί στο Νότο» τεράστιες ΕΟΖ, ελεύθερα πεδία «δράσης και «επιχειρηματικής» δημιουργίας (μεταμοντέρνα νεοφεουδαρχικά πολιτικά και κοινωνικά μορφώματα) με «ευρωπαϊκές προδιαγραφές» και «κοινό» νόμισμα.
Κι αυτή η σύνδεση είναι κατά την αντίληψή και βούληση των ΗΠΑ, το ελάχιστο τίμημα για τα παγκόσμια βάρη που κουβαλούν στις πλάτες τους για την διατήρηση παγκόσμιου Καπιταλισμού/ ιμπεριαλισμού (μοναδική ηγεμονική δύναμη και συνεκτικός κρίκος / πόλος κι εγγυητής του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής σε παγκόσμια κλίμακα).
Μάλιστα κατά μια ανάγνωση, αυτό το κείμενο σε συνδυασμό και με άλλα, άλλων αμερικανικών thin tank και τις γνωστές τριβές μεταξύ Ουάσιγκτον και Βερολίνου (που δεν θα πάψουν), αποτελεί και έμμεση προειδοποίηση για .... sezession (απόσχιση) ενός ευρωπαϊκού κομματιού (πιθανό μας μέλλον, εάν Γερμανία αποφασίσει να χορέψει tango με την ρώσικη αρκούδα).
Ανάγνωση που την έκαναν και οι μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις και ιδιαίτερα η Γερμανία, η οποία αφού πέτυχε, και να συγκεντρώσει το μεγαλύτερο μέρος του χρημ. Κεφαλαίου(8) και να «κινεζοποιήσει οικονομικά και να φεουδαρχοποιήσει πολιτικά τον Νότο κι όχι μόνο, θέλοντας να αποφύγει τα λάθη της γιουγκοσλαβικής πολιτικής της, - όπου κινδύνεψε να τα χάσει σχεδόν όλα – αποδέχεται, έστω και προσωρινά την παγκόσμια ηγεμονία των ΗΠΑ και της αποδίδει το ανάλογο tribut. Αποδέχεται την μοιρασιά, τους όρους της μοιρασιάς και την συνεργασία .
Στην εποχή του ιμπεριαλισμού, η συνεργασία είναι στιγμή. Είναι το σημείο ανάπαυλας για αναδιάταξη των δυνάμεων πριν από το ξεκίνημα μιας νέας και πιο βίαιης σύγκρουσης, που είναι και η συνήθης κατάσταση. Και ισχύει τόσο, όσο οι εξωτερικοί εχθροί φαντάζουν ή και είναι, πιο επικίνδυνοι απ ότι οι «φίλιοι».
Tι τύχη λαμπρή!!! στον χώρο μας συναντώνται οι δύο γίγαντες... γεννιέται το νέο Ελντοράντο της μεταμοντέρνας καπιταλιστικής εξέλιξης!!!! Κι εμείς, συγνώμη ο Αλ.Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ, απ ότι φαίνεται, έχουν πρόταση (συν) διαχείρισης ξεπεράσματος της κρίσης. Αυτό μάλλον πάει να πει στα ευήκοα αυτιά των μητροπόλεων. Και εμείς, κακομοίρηδες και μεμψίμοιροι, διαμαρτυρόμαστε, ζητάμε να μην πάει, στην μήτρα που... γεννά εξελίξεις. Μα τότε, πως θα πάρει γεύση και χρίσμα της «εξουσίας» και τέλος τι είδους.... φάντασμα θα ήταν ... αν δεν ήταν παντού!!!!!!
_________________________________________________________________________________
(1) "Η συνάντηση έγινε με αίτημα του Τσίπρα, κάτι που προφανώς δεν ήταν μια καλή ιδέα. Η μισής ώρας συνομιλία που παραχωρήθηκε απο τον Σόιμπλε στον αριστερό πολιτικό ήταν αυτή ενός αποικιοκράτη προς έναν εξεγερμένο σκλάβο. Το μήνυμα ήταν ένα. Η αντίσταση είναι μάταιη. Η συμβουλή που δόθηκε στον Τσίπρα ήταν "οι μεταρρυθμίσεις είναι απαραίτητες και ο μόνος δρόμος για να εξυγιανθεί η Ελλάδα οικονομικά. ". Βέβαια, μέχρι στιγμής έχουν πνίξει κάθε οικονομική ανάπτυξη και έχουν προκαλέσει κοινωνικό τσουνάμι. Το να μεταδώσεις όμως κάτι τέτοιο στον κ. Σόιμπλε είναι προφανώς κάτι το εντελώς αδύνατο.." (αυτή είναι μια δικιά μου ελεύθερη και... πρόχειρη μετάφραση). Το όλο άρθρο – σχόλιο στα γερμανικά εδώ:
http://www.jungewelt.de/2013/01-15/027.php
(2)(ευαγές ίδρυμα, κι ένα από τα σημαντικότερα thinh tank του State Department με έδρα την Ουάσιγκτον που, εκτός των άλλων projects (Αφγανιστάν /Ιράκ / Συρία /Ιράν) έχει αναλάβει εργολαβικά και την επεξεργασία των σχέσεων ΗΠΑ-ΕΕ)
(3)http://www.state.gov/secretary/rm/2012/11/201223.htm
(4) βλ. άρθρο μου που δημοσιεύτηκε στην αρχή της κρίσης, (25.03.2010) στην ιστοσελίδα «ΔΟΡΥΦΟΡΟΣ» με το τίτλο «Η ΜΕΤΡΑΤΡΟΠΗ ΜΑΣ ΣΤΟ ΠΡΩΤΟ ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΟ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΓΕΡΜΑΝΙΚΟ ‘ΕΥΡΩΠΑΙΚΟ’ ΠΡΟΤΕΚΤΟΡΑΤΟ»http://www.doryforos.org/syzitiseis/viewtopic.php?p=959&highlight=&sid=e65ad5b15e6b5f80b591daee74c639f3#959
(5) βλ. επεμβάσεις Αφγανιστάν, Ιράκ, Λιβύη, Λίβανο, Ιράν, Σουδάν, Συρία, Μάλι, Κονγκό, Ν.Αμερική κλπ.,κλπ..
(6) η ΕΕ ποτέ και σε καμία στιγμή ΔΕΝ είχε καμία σχέση με τις όποιες κατακτήσεις του Διαφωτισμού, Γαλ. Επανάστασης κι άλλων ευρωπαϊκών προοδευτικών κινημάτων και ρευμάτων, και πόσο μάλλον δεν ήταν και αποτέλεσμά τους...
(7) σε άρθρο του D.Ignatius που δημ. στις 05.12.2012 στην Washington Post
(8)Μέχρι στιγμής, το γερμανικό κράτος έχει επωφεληθεί πολλαπλά από την κατάρρευση των χωρών της κρίσης. Έχει επωφεληθεί όχι μόνο από την αύξηση των εξαγωγών της (άρθρο Στοϊλόπουλου στην ΡΗΞΗ) και από τους τόκους που πήρε με τα ακριβά δάνεια που έδωσε από την αρχή της κρίσης, με βάση την φτηνή αναχρηματοδότηση που πετύχαινε στις διεθνείς αγορές , αλλά και από το γεγονός πως η κρίση του νότου οδήγησε στο να παίρνει η Γερμανία όλο και πιο φτηνότερα δάνεια.
Η συνεχής αύξηση των spreads των κρατικών ομολόγων των κρατών που μπήκα κάτω από τον έλεγχο και την «δαμόκλειο σπάθη» της γερμανικής δημοσιονομικής πολιτικής λιτότητας, οδήγησε στο να στραφούν οι «ιδιωτικοί αλλά και δημόσιοι, επενδυτές», όλο και περισσότεροι στα προφανώς πιο «ασφαλή» γερμανικά κρατικά ομόλογα, με αποτέλεσμα ενώ τα επιτόκια των κρατικών ομολόγων στο Νότο εκτοξευόντουσαν προς τα πάνω, στη Γερμανία σημειώθηκε έκρηξη της ζήτησης και τώρα έφτασαν στο ιστορικά χαμηλότερο ποσοστό.
Για τα κρατικά ομόλογα με δεκαετή θητεία, η Γερμανία σήμερα πληρώνει μόνο 1,37% επιτόκιο, ενώ το επιτόκιο των πενταετών κρατικών ομολόγων είναι κάτω από 0,4% και τα λεγόμενα βραχυπρόθεσμα, εξαμηνιαία κλπ, τοκίζονται με 0% ή ακόμη έχουν και αρνητικές αποδόσεις (δηλαδή οι αγοράζοντες πληρώνουν κι ένα ελάχιστο ποσό από πάνω προκείμενου να έχουν τόσο «σίγουρα» ομόλογα στα χέρια τους).
Η υψηλή πιστοληπτική ικανότητα της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας η οποία είναι αποτέλεσμα της πολιτικής λιτότητας που η ίδια επέβαλε στις χώρες του μνημονίου και της κρίσης, δημιούργησε τις συνθήκες για όλο και χαμηλότερα επιτόκια για το δικό της κρατικού δανεισμό, ενώ η υποβάθμιση των προβληματικών χώρών επέτρεψε να πάρει η τοκογλυφία των επενδυτών όλο και μεγαλύτερες διαστάσεις.
Αυτό είχε τεράστιες ¨ευεργετικές» επιπτώσεις για το γιγαντιαίο χρέος γερμανικής οικονομίας, το οποίο αυτή την στιγμή έχει ύψος 2,1 τρισεκατομμύρια ευρώ και είναι το υψηλότερο στην Ευρώπη, διότι επιτρέπει στον Υπουργό Οικονομικών και την Ομοσπονδιακή Διαχείρισης χρέους, για κάθε χρέος που λήγει, να πετυχαίνει ευνοϊκότερη αναχρηματοδότηση με βάση τα σημερινά επιτόκια.
Αυτή η διαδικασία αναδιάρθρωσης ωφέλησε το γερμανικό κράτος / δημόσιο με δισεκ. τόκους .
Έτσι, ενώ πριν από την κρίση το 2007, το γερμανικό δημόσιο κατέβαλε για χρέος ύψους 1.582 δισ. Ευρώ, συνολικά 66,2 δισεκατομμύρια σε τόκους, το οποίο αντιστοιχεί σε ένα μέσο επιτόκιο 4,18%, το 2011, παρ όλο που το χρέος είχε αυξηθεί σε 2.089 δισ. ευρώ, το ποσό που πληρώθηκε για τους τόκους ήταν μόνο 60 δισ. ( άρα το μέσο επιτόκιο ήταν περίπου 2,87% ).
Με άλλα λόγια, για ένα υψηλότερο δημόσιο χρέος κατά το ένα τρίτο (+ 32,0%), οι τόκοι που καταβλήθηκαν ήταν σχεδόν κατά 10 ποσοστά χαμηλότεροι (9,4%) απ αυτού που καταβάλλονταν λίγο πριν από το ξέσπασμα της «κρίσης» και της επιβολής της γερμανικής πολιτικής λιτότητας.
Σύμφωνα με τον παρακάτω πίνακα
Quelle Deutsche Bank – Statistisches Bundesamt
η Γερμανία γλίτωσε από το 2007 μέχρι σήμερα περίπου 90 δισ. ΕΥΡΩ (στα 65 δισεκ διαφορά προστίθενται και περίπου 25 δισ. από την διαφορά των τόκων που προκύπτουν για το 2012)...
Οι ΗΠΑ, οι δημιουργοί και εμπνευστές αυτής της Ευρώπης, απαιτούν να έχουν πρόσβαση και ελεύθερη χρήση της «δυναμικής» την οποία έχει ΕΕ, η οποία όχι μόνο «έπιασε και άνθισε» κάτω από την δική τους «προστατευτική ομπρέλα», αλλά και στην τελευταία κρίση με την «τεχνική βοήθεια» του ΔΝΤ (επιχείρημα της Μέρκελ για την «πρόσκληση» του ταμείου το 2010), αναδιαμορφώθηκε «επί τω βέλτιστο» δημιουργώντας έτσι «εκεί στο Νότο» τεράστιες ΕΟΖ, ελεύθερα πεδία «δράσης και «επιχειρηματικής» δημιουργίας (μεταμοντέρνα νεοφεουδαρχικά πολιτικά και κοινωνικά μορφώματα) με «ευρωπαϊκές προδιαγραφές» και «κοινό» νόμισμα.
Κι αυτή η σύνδεση είναι κατά την αντίληψή και βούληση των ΗΠΑ, το ελάχιστο τίμημα για τα παγκόσμια βάρη που κουβαλούν στις πλάτες τους για την διατήρηση παγκόσμιου Καπιταλισμού/ ιμπεριαλισμού (μοναδική ηγεμονική δύναμη και συνεκτικός κρίκος / πόλος κι εγγυητής του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής σε παγκόσμια κλίμακα).
Μάλιστα κατά μια ανάγνωση, αυτό το κείμενο σε συνδυασμό και με άλλα, άλλων αμερικανικών thin tank και τις γνωστές τριβές μεταξύ Ουάσιγκτον και Βερολίνου (που δεν θα πάψουν), αποτελεί και έμμεση προειδοποίηση για .... sezession (απόσχιση) ενός ευρωπαϊκού κομματιού (πιθανό μας μέλλον, εάν Γερμανία αποφασίσει να χορέψει tango με την ρώσικη αρκούδα).
Ανάγνωση που την έκαναν και οι μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις και ιδιαίτερα η Γερμανία, η οποία αφού πέτυχε, και να συγκεντρώσει το μεγαλύτερο μέρος του χρημ. Κεφαλαίου(8) και να «κινεζοποιήσει οικονομικά και να φεουδαρχοποιήσει πολιτικά τον Νότο κι όχι μόνο, θέλοντας να αποφύγει τα λάθη της γιουγκοσλαβικής πολιτικής της, - όπου κινδύνεψε να τα χάσει σχεδόν όλα – αποδέχεται, έστω και προσωρινά την παγκόσμια ηγεμονία των ΗΠΑ και της αποδίδει το ανάλογο tribut. Αποδέχεται την μοιρασιά, τους όρους της μοιρασιάς και την συνεργασία .
Στην εποχή του ιμπεριαλισμού, η συνεργασία είναι στιγμή. Είναι το σημείο ανάπαυλας για αναδιάταξη των δυνάμεων πριν από το ξεκίνημα μιας νέας και πιο βίαιης σύγκρουσης, που είναι και η συνήθης κατάσταση. Και ισχύει τόσο, όσο οι εξωτερικοί εχθροί φαντάζουν ή και είναι, πιο επικίνδυνοι απ ότι οι «φίλιοι».
Tι τύχη λαμπρή!!! στον χώρο μας συναντώνται οι δύο γίγαντες... γεννιέται το νέο Ελντοράντο της μεταμοντέρνας καπιταλιστικής εξέλιξης!!!! Κι εμείς, συγνώμη ο Αλ.Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ, απ ότι φαίνεται, έχουν πρόταση (συν) διαχείρισης ξεπεράσματος της κρίσης. Αυτό μάλλον πάει να πει στα ευήκοα αυτιά των μητροπόλεων. Και εμείς, κακομοίρηδες και μεμψίμοιροι, διαμαρτυρόμαστε, ζητάμε να μην πάει, στην μήτρα που... γεννά εξελίξεις. Μα τότε, πως θα πάρει γεύση και χρίσμα της «εξουσίας» και τέλος τι είδους.... φάντασμα θα ήταν ... αν δεν ήταν παντού!!!!!!
_________________________________________________________________________________
(1) "Η συνάντηση έγινε με αίτημα του Τσίπρα, κάτι που προφανώς δεν ήταν μια καλή ιδέα. Η μισής ώρας συνομιλία που παραχωρήθηκε απο τον Σόιμπλε στον αριστερό πολιτικό ήταν αυτή ενός αποικιοκράτη προς έναν εξεγερμένο σκλάβο. Το μήνυμα ήταν ένα. Η αντίσταση είναι μάταιη. Η συμβουλή που δόθηκε στον Τσίπρα ήταν "οι μεταρρυθμίσεις είναι απαραίτητες και ο μόνος δρόμος για να εξυγιανθεί η Ελλάδα οικονομικά. ". Βέβαια, μέχρι στιγμής έχουν πνίξει κάθε οικονομική ανάπτυξη και έχουν προκαλέσει κοινωνικό τσουνάμι. Το να μεταδώσεις όμως κάτι τέτοιο στον κ. Σόιμπλε είναι προφανώς κάτι το εντελώς αδύνατο.." (αυτή είναι μια δικιά μου ελεύθερη και... πρόχειρη μετάφραση). Το όλο άρθρο – σχόλιο στα γερμανικά εδώ:
http://www.jungewelt.de/2013/01-15/027.php
(2)(ευαγές ίδρυμα, κι ένα από τα σημαντικότερα thinh tank του State Department με έδρα την Ουάσιγκτον που, εκτός των άλλων projects (Αφγανιστάν /Ιράκ / Συρία /Ιράν) έχει αναλάβει εργολαβικά και την επεξεργασία των σχέσεων ΗΠΑ-ΕΕ)
(3)http://www.state.gov/secretary/rm/2012/11/201223.htm
(4) βλ. άρθρο μου που δημοσιεύτηκε στην αρχή της κρίσης, (25.03.2010) στην ιστοσελίδα «ΔΟΡΥΦΟΡΟΣ» με το τίτλο «Η ΜΕΤΡΑΤΡΟΠΗ ΜΑΣ ΣΤΟ ΠΡΩΤΟ ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΟ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΓΕΡΜΑΝΙΚΟ ‘ΕΥΡΩΠΑΙΚΟ’ ΠΡΟΤΕΚΤΟΡΑΤΟ»http://www.doryforos.org/syzitiseis/viewtopic.php?p=959&highlight=&sid=e65ad5b15e6b5f80b591daee74c639f3#959
(5) βλ. επεμβάσεις Αφγανιστάν, Ιράκ, Λιβύη, Λίβανο, Ιράν, Σουδάν, Συρία, Μάλι, Κονγκό, Ν.Αμερική κλπ.,κλπ..
(6) η ΕΕ ποτέ και σε καμία στιγμή ΔΕΝ είχε καμία σχέση με τις όποιες κατακτήσεις του Διαφωτισμού, Γαλ. Επανάστασης κι άλλων ευρωπαϊκών προοδευτικών κινημάτων και ρευμάτων, και πόσο μάλλον δεν ήταν και αποτέλεσμά τους...
(7) σε άρθρο του D.Ignatius που δημ. στις 05.12.2012 στην Washington Post
(8)Μέχρι στιγμής, το γερμανικό κράτος έχει επωφεληθεί πολλαπλά από την κατάρρευση των χωρών της κρίσης. Έχει επωφεληθεί όχι μόνο από την αύξηση των εξαγωγών της (άρθρο Στοϊλόπουλου στην ΡΗΞΗ) και από τους τόκους που πήρε με τα ακριβά δάνεια που έδωσε από την αρχή της κρίσης, με βάση την φτηνή αναχρηματοδότηση που πετύχαινε στις διεθνείς αγορές , αλλά και από το γεγονός πως η κρίση του νότου οδήγησε στο να παίρνει η Γερμανία όλο και πιο φτηνότερα δάνεια.
Η συνεχής αύξηση των spreads των κρατικών ομολόγων των κρατών που μπήκα κάτω από τον έλεγχο και την «δαμόκλειο σπάθη» της γερμανικής δημοσιονομικής πολιτικής λιτότητας, οδήγησε στο να στραφούν οι «ιδιωτικοί αλλά και δημόσιοι, επενδυτές», όλο και περισσότεροι στα προφανώς πιο «ασφαλή» γερμανικά κρατικά ομόλογα, με αποτέλεσμα ενώ τα επιτόκια των κρατικών ομολόγων στο Νότο εκτοξευόντουσαν προς τα πάνω, στη Γερμανία σημειώθηκε έκρηξη της ζήτησης και τώρα έφτασαν στο ιστορικά χαμηλότερο ποσοστό.
Για τα κρατικά ομόλογα με δεκαετή θητεία, η Γερμανία σήμερα πληρώνει μόνο 1,37% επιτόκιο, ενώ το επιτόκιο των πενταετών κρατικών ομολόγων είναι κάτω από 0,4% και τα λεγόμενα βραχυπρόθεσμα, εξαμηνιαία κλπ, τοκίζονται με 0% ή ακόμη έχουν και αρνητικές αποδόσεις (δηλαδή οι αγοράζοντες πληρώνουν κι ένα ελάχιστο ποσό από πάνω προκείμενου να έχουν τόσο «σίγουρα» ομόλογα στα χέρια τους).
Η υψηλή πιστοληπτική ικανότητα της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας η οποία είναι αποτέλεσμα της πολιτικής λιτότητας που η ίδια επέβαλε στις χώρες του μνημονίου και της κρίσης, δημιούργησε τις συνθήκες για όλο και χαμηλότερα επιτόκια για το δικό της κρατικού δανεισμό, ενώ η υποβάθμιση των προβληματικών χώρών επέτρεψε να πάρει η τοκογλυφία των επενδυτών όλο και μεγαλύτερες διαστάσεις.
Αυτό είχε τεράστιες ¨ευεργετικές» επιπτώσεις για το γιγαντιαίο χρέος γερμανικής οικονομίας, το οποίο αυτή την στιγμή έχει ύψος 2,1 τρισεκατομμύρια ευρώ και είναι το υψηλότερο στην Ευρώπη, διότι επιτρέπει στον Υπουργό Οικονομικών και την Ομοσπονδιακή Διαχείρισης χρέους, για κάθε χρέος που λήγει, να πετυχαίνει ευνοϊκότερη αναχρηματοδότηση με βάση τα σημερινά επιτόκια.
Αυτή η διαδικασία αναδιάρθρωσης ωφέλησε το γερμανικό κράτος / δημόσιο με δισεκ. τόκους .
Έτσι, ενώ πριν από την κρίση το 2007, το γερμανικό δημόσιο κατέβαλε για χρέος ύψους 1.582 δισ. Ευρώ, συνολικά 66,2 δισεκατομμύρια σε τόκους, το οποίο αντιστοιχεί σε ένα μέσο επιτόκιο 4,18%, το 2011, παρ όλο που το χρέος είχε αυξηθεί σε 2.089 δισ. ευρώ, το ποσό που πληρώθηκε για τους τόκους ήταν μόνο 60 δισ. ( άρα το μέσο επιτόκιο ήταν περίπου 2,87% ).
Με άλλα λόγια, για ένα υψηλότερο δημόσιο χρέος κατά το ένα τρίτο (+ 32,0%), οι τόκοι που καταβλήθηκαν ήταν σχεδόν κατά 10 ποσοστά χαμηλότεροι (9,4%) απ αυτού που καταβάλλονταν λίγο πριν από το ξέσπασμα της «κρίσης» και της επιβολής της γερμανικής πολιτικής λιτότητας.
Σύμφωνα με τον παρακάτω πίνακα
Quelle Deutsche Bank – Statistisches Bundesamt
Jahr
|
Schulden Gesamtstaat
|
Zins- Ausgaben
|
Effektive Verzinsung
|
Zinsen bei 4,18 % (2007)
|
Zins- gewinn
|
2007
|
1.582 Mrd. €
|
66,2 Mrd. €
|
4,18 %
|
66,2 Mrd. €
|
0,0 Mrd. €
|
2008
|
1.649 Mrd. €
|
67,3 Mrd. €
|
4,08 %
|
68,9 Mrd. €
|
1,6 Mrd. €
|
2009
|
1.767 Mrd. €
|
63,7 Mrd. €
|
3,60 %
|
73,9 Mrd. €
|
10,2 Mrd. €
|
2010
|
2.057 Mrd. €
|
60,1 Mrd. €
|
2,92 %
|
86,0 Mrd. €
|
25,9 Mrd. €
|
2011
|
2.089 Mrd. €
|
60,0 Mrd. €
|
2,87 %
|
87,3 Mrd. €
|
27,3 Mrd. €
|
Gesamt
|
65,0 Mrd. €
|
http://gregordergrieche.blogspot.gr/2013/01/blog-post_8561.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου