red-traverso
Με πρωτοβουλία του αντιεξουσιαστικού χώρου, έγινε προσπάθεια ανακατάληψης της Βίλλα Αμαλίας. Φυσικά , τα ΜΜΕ ως γραφείο τύπου της καπιταλιστικής αστικής τάξης έσπευσαν να καταδικάσουν την κατάλυση της δημοκρατίας από ακραίες ομάδες που απειλούν την αστική έννομη τάξη.
Θέση που στηρίχθηκε και στην συμβολική κατάληψη των γραφείων της ΔΗΜΑΡ, μηρυκάζοντας «διανοητικά παραπληγικές» απόψεις περί προσβολής της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και των θεσμών της όπως είναι τα κόμματα, και ειδικά αυτό της ΔΗΜΑΡ που λειτουργεί ως το ιδανικό αριστερό «πλυντήριο» των στρατηγικών επιλογών της ελληνικής αστικής τάξης.
Μια αστική δημοκρατία που οι ίδιοι την καταλύουν καθημερινά, κυβερνώντας με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου και χρησιμοποιώντας την βία του αστικού κράτους για να εξαφανίσουν κάθε φωνή αντίστασης απέναντι στην αστική πολιτική και στην εκφορά αυτής, σε πολιτικό και οικονομικό πεδίο στην ελληνική κοινωνία.
Ακόμη και σε αυτό το περιφερειακό ζήτημα φάνηκε το τεράστιο, το δυσαναπλήρωτο κενό που δημιουργεί η απουσία επαναστατικής κομμουνιστικής αριστεράς. Καθώς ανεξάρτητα από την θέση που έχει κάποιος για την πολιτική αποτελεσματικότητα των δράσεων που ανέλαβαν οι συγκεκριμένες αντιεξουσιαστικές ομάδες, ή γενικότερα για τον ρόλο που διαδραματίζουν οι καταλήψεις χώρων , αναφορικά με την επιδίωξη συνολικής αντιπαράθεσης με την αστική πολιτική και το αστικό κράτος, δεν υπάρχει δίλλημα ή ανάγκη διατήρησης ίσων αποστάσεων ανάμεσα στις πρακτικές και τον ρόλο αυτών των ομάδων και στις πρακτικές και τον ρόλο του αστικού κράτους.
Αποτελεί σαφές δείγμα ταξικού στίγματος, η πλήρης, ξεκάθαρη και συνολική αντιπαράθεση με την αστική πολιτική, την κυβέρνηση και τις δυνάμεις καταστολής του εργατικού κινήματος , που τεχνητά διογκώνοντας την πολιτική σημασία καταλήψεων όπως αυτή της Βίλλα Αμαλίας, δημιουργούν και παγιώνουν ένα ζοφερό τοπίο κοινοβουλευτικής δικτατορίας όπου κάθε κίνηση εκτός των πλαισίων της αντιμετωπίζεται μέσω της νόμιμης βίας της αστικής δημοκρατίας τους. Αποτελεί δείγμα ταξικής εργατικής ευθύνης να ιεραρχηθεί στην συγκεκριμένη υπόθεση ως μοναδικός αντίπαλος η αστική πολιτική και το αστικό κράτος. Κάθε άλλη θέση παρελκυστικού ύφους και φυσιογνωμίας, τοποθετεί τον φορέα της, στο κάδρο της αστικής δημοκρατίας τους. Έστω, στο σκονισμένο αριστερό κάτω άκρο αυτού του κάδρου.
Το αστικό κράτος δεν λειτουργεί , με κριτήριο την μαζικότητα ή το βαθμό οργάνωσης μιας κίνησης ή μιας δράσης που αντίκειται στους βασικούς κανόνες λειτουργίας της έννομης τάξης που παράγει. Οι απεργοί χαλυβουργοί, οι φοιτητές και οι μαθητές που καταλαμβάνουν σχολεία και πανεπιστήμια, οι εργαζόμενοι που καταλαμβάνουν χώρους όπως η Δημοτική αγορά της Κυψέλης, ή ακόμη και η εικοσάχρονη κατάληψη της Βίλλα Αμαλίας αποτελούν για την βία του αστικού κράτους και συνολικά της αστικής πολιτικής, ταυτόσημες περιπτώσεις στον βαθμό που αντίκεινται στα όρια που κάθε φορά η τελευταία θέτει.
Μια κομμουνιστική εργατική αντίληψη, μια αντίληψη που συγκροτείται πρωταρχικά στην αέναη, συνολική σε μορφή και περιεχόμενο αντίθεση στην αστική πολιτική , όταν η τελευταία επιτίθεται σε μια εκδοχή αντισυστημικής έκφρασης απέναντι στην καθεστηκυία , συγκρούεται με την κυρίαρχή, δηλαδή με αυτή που ασκεί την κοινωνική και οικονομική ηγεμονία της στον κόσμο της εργασίας, και στην συνέχεια «λογαριάζεται» σε πολιτικό, ιδεολογικό και οργανωτικό επίπεδο με αντιεξουσιαστικές θεωρήσεις που ενδέχεται να αποτελούν-και πολλές φορές αποτελούν- τροχοπέδη στην ανάπτυξη ενός νικηφόρου εργατικού κινήματος ανατροπής της καπιταλιστικής τάξης.
Ωστόσο για να δικαιούσαι , να αντιπαρατεθείς μέχρι τέλους με μια λαθεμένη, ανεπαρκής και αναποτελεσματική θεώρηση και αντίληψη, που βρίσκεται όμως εντός του «αντισυστημικού τόξου», πρέπει προηγουμένως να έχεις αρνηθεί τους όρους, τους κανόνες και τα όρια της αστικής δημοκρατίας και του αστικού κοινοβουλευτισμού, καταδεικνύοντας σε επίπεδο Λόγου αλλά κυρίως σε επίπεδο Έργου την διαμετρικά διαφορετική και συνολικά εχθρική προς την αστική πολιτική, κοινωνική και πολιτική σου πρόταση.
Η ψυχή του κομμουνιστικού προτάγματος αφορά στην με κάθε κόστος αντιπαράθεση με την αστική τάξη ειδικά όταν αυτή –όπως στις μέρες μας- βιαιοπραγεί καθημερινά στην ζωή και την καθημερινότητα της εργατικής τάξης. Εν κατακλείδι, και επί του συγκεκριμένου, οι συγκεκριμένες αντιεξουσιαστικές ομάδες, καλώς έπραξαν που προσπάθησαν να ανακαταλάβουν της Βίλλα Αμαλία, καλώς έπραξαν που συμβολικά κατέλαβαν τα γραφεία της ΔΗΜΑΡ, καλώς έπραξαν που πραγματοποίησαν κινητοποίηση έξω από το Υπουργείο Οικονομικών κατά την διάρκεια παρουσίας εκεί του Σαμαρά. Αν υπάρχει κάτι πραγματικά λυπηρό –από την σκοπιά της εργατικής πολιτικής- είναι ότι αυτές οι καταλήψεις και κινητοποιήσεις, δεν πραγματώθηκαν από μια ευρεία πλειοψηφία εργαζομένων, από σωματεία και επιτροπές αγώνα, που θα έπρεπε να αποτελούν ασπίδα προστασίας απέναντι σε κάθε ενέργεια κρατικής καταστολής, απέναντι σε κάθε επιλογή άσκησης βίας, του αστικού κράτους και της αστική πολιτικής.
Το ξαναγράφω : η έλλειψη επαναστατικού εργατικού κομμουνιστικού πόλου, δίνει χώρο , χρόνο και ευρύτατες δυνατότητες στην αστική πολιτική να αλωνίζει ελεύθερα, να στοχοποιεί και να καταστέλλει κάθε μικρή ή μεγαλύτερη αντίδραση απέναντι στις επιλογές της. Ένας επαναστατικός εργατικός κομμουνιστικός πόλος, αποτελεί όσο ποτέ αδήριτη αναγκαιότητα, αλλιώς θα συνεχίσουμε να είμαστε θεατές, μιας επελαύνουσας αστικής πολιτικής και μιας αριστεράς που θα βγάζει ανακοινώσεις υπερασπιζόμενη την δημοκρατία αυτής.
http://gregordergrieche.blogspot.gr/2013/01/blog-post_8762.html#more
Με πρωτοβουλία του αντιεξουσιαστικού χώρου, έγινε προσπάθεια ανακατάληψης της Βίλλα Αμαλίας. Φυσικά , τα ΜΜΕ ως γραφείο τύπου της καπιταλιστικής αστικής τάξης έσπευσαν να καταδικάσουν την κατάλυση της δημοκρατίας από ακραίες ομάδες που απειλούν την αστική έννομη τάξη.
Θέση που στηρίχθηκε και στην συμβολική κατάληψη των γραφείων της ΔΗΜΑΡ, μηρυκάζοντας «διανοητικά παραπληγικές» απόψεις περί προσβολής της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και των θεσμών της όπως είναι τα κόμματα, και ειδικά αυτό της ΔΗΜΑΡ που λειτουργεί ως το ιδανικό αριστερό «πλυντήριο» των στρατηγικών επιλογών της ελληνικής αστικής τάξης.
Μια αστική δημοκρατία που οι ίδιοι την καταλύουν καθημερινά, κυβερνώντας με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου και χρησιμοποιώντας την βία του αστικού κράτους για να εξαφανίσουν κάθε φωνή αντίστασης απέναντι στην αστική πολιτική και στην εκφορά αυτής, σε πολιτικό και οικονομικό πεδίο στην ελληνική κοινωνία.
Ακόμη και σε αυτό το περιφερειακό ζήτημα φάνηκε το τεράστιο, το δυσαναπλήρωτο κενό που δημιουργεί η απουσία επαναστατικής κομμουνιστικής αριστεράς. Καθώς ανεξάρτητα από την θέση που έχει κάποιος για την πολιτική αποτελεσματικότητα των δράσεων που ανέλαβαν οι συγκεκριμένες αντιεξουσιαστικές ομάδες, ή γενικότερα για τον ρόλο που διαδραματίζουν οι καταλήψεις χώρων , αναφορικά με την επιδίωξη συνολικής αντιπαράθεσης με την αστική πολιτική και το αστικό κράτος, δεν υπάρχει δίλλημα ή ανάγκη διατήρησης ίσων αποστάσεων ανάμεσα στις πρακτικές και τον ρόλο αυτών των ομάδων και στις πρακτικές και τον ρόλο του αστικού κράτους.
Αποτελεί σαφές δείγμα ταξικού στίγματος, η πλήρης, ξεκάθαρη και συνολική αντιπαράθεση με την αστική πολιτική, την κυβέρνηση και τις δυνάμεις καταστολής του εργατικού κινήματος , που τεχνητά διογκώνοντας την πολιτική σημασία καταλήψεων όπως αυτή της Βίλλα Αμαλίας, δημιουργούν και παγιώνουν ένα ζοφερό τοπίο κοινοβουλευτικής δικτατορίας όπου κάθε κίνηση εκτός των πλαισίων της αντιμετωπίζεται μέσω της νόμιμης βίας της αστικής δημοκρατίας τους. Αποτελεί δείγμα ταξικής εργατικής ευθύνης να ιεραρχηθεί στην συγκεκριμένη υπόθεση ως μοναδικός αντίπαλος η αστική πολιτική και το αστικό κράτος. Κάθε άλλη θέση παρελκυστικού ύφους και φυσιογνωμίας, τοποθετεί τον φορέα της, στο κάδρο της αστικής δημοκρατίας τους. Έστω, στο σκονισμένο αριστερό κάτω άκρο αυτού του κάδρου.
Το αστικό κράτος δεν λειτουργεί , με κριτήριο την μαζικότητα ή το βαθμό οργάνωσης μιας κίνησης ή μιας δράσης που αντίκειται στους βασικούς κανόνες λειτουργίας της έννομης τάξης που παράγει. Οι απεργοί χαλυβουργοί, οι φοιτητές και οι μαθητές που καταλαμβάνουν σχολεία και πανεπιστήμια, οι εργαζόμενοι που καταλαμβάνουν χώρους όπως η Δημοτική αγορά της Κυψέλης, ή ακόμη και η εικοσάχρονη κατάληψη της Βίλλα Αμαλίας αποτελούν για την βία του αστικού κράτους και συνολικά της αστικής πολιτικής, ταυτόσημες περιπτώσεις στον βαθμό που αντίκεινται στα όρια που κάθε φορά η τελευταία θέτει.
Μια κομμουνιστική εργατική αντίληψη, μια αντίληψη που συγκροτείται πρωταρχικά στην αέναη, συνολική σε μορφή και περιεχόμενο αντίθεση στην αστική πολιτική , όταν η τελευταία επιτίθεται σε μια εκδοχή αντισυστημικής έκφρασης απέναντι στην καθεστηκυία , συγκρούεται με την κυρίαρχή, δηλαδή με αυτή που ασκεί την κοινωνική και οικονομική ηγεμονία της στον κόσμο της εργασίας, και στην συνέχεια «λογαριάζεται» σε πολιτικό, ιδεολογικό και οργανωτικό επίπεδο με αντιεξουσιαστικές θεωρήσεις που ενδέχεται να αποτελούν-και πολλές φορές αποτελούν- τροχοπέδη στην ανάπτυξη ενός νικηφόρου εργατικού κινήματος ανατροπής της καπιταλιστικής τάξης.
Ωστόσο για να δικαιούσαι , να αντιπαρατεθείς μέχρι τέλους με μια λαθεμένη, ανεπαρκής και αναποτελεσματική θεώρηση και αντίληψη, που βρίσκεται όμως εντός του «αντισυστημικού τόξου», πρέπει προηγουμένως να έχεις αρνηθεί τους όρους, τους κανόνες και τα όρια της αστικής δημοκρατίας και του αστικού κοινοβουλευτισμού, καταδεικνύοντας σε επίπεδο Λόγου αλλά κυρίως σε επίπεδο Έργου την διαμετρικά διαφορετική και συνολικά εχθρική προς την αστική πολιτική, κοινωνική και πολιτική σου πρόταση.
Η ψυχή του κομμουνιστικού προτάγματος αφορά στην με κάθε κόστος αντιπαράθεση με την αστική τάξη ειδικά όταν αυτή –όπως στις μέρες μας- βιαιοπραγεί καθημερινά στην ζωή και την καθημερινότητα της εργατικής τάξης. Εν κατακλείδι, και επί του συγκεκριμένου, οι συγκεκριμένες αντιεξουσιαστικές ομάδες, καλώς έπραξαν που προσπάθησαν να ανακαταλάβουν της Βίλλα Αμαλία, καλώς έπραξαν που συμβολικά κατέλαβαν τα γραφεία της ΔΗΜΑΡ, καλώς έπραξαν που πραγματοποίησαν κινητοποίηση έξω από το Υπουργείο Οικονομικών κατά την διάρκεια παρουσίας εκεί του Σαμαρά. Αν υπάρχει κάτι πραγματικά λυπηρό –από την σκοπιά της εργατικής πολιτικής- είναι ότι αυτές οι καταλήψεις και κινητοποιήσεις, δεν πραγματώθηκαν από μια ευρεία πλειοψηφία εργαζομένων, από σωματεία και επιτροπές αγώνα, που θα έπρεπε να αποτελούν ασπίδα προστασίας απέναντι σε κάθε ενέργεια κρατικής καταστολής, απέναντι σε κάθε επιλογή άσκησης βίας, του αστικού κράτους και της αστική πολιτικής.
Το ξαναγράφω : η έλλειψη επαναστατικού εργατικού κομμουνιστικού πόλου, δίνει χώρο , χρόνο και ευρύτατες δυνατότητες στην αστική πολιτική να αλωνίζει ελεύθερα, να στοχοποιεί και να καταστέλλει κάθε μικρή ή μεγαλύτερη αντίδραση απέναντι στις επιλογές της. Ένας επαναστατικός εργατικός κομμουνιστικός πόλος, αποτελεί όσο ποτέ αδήριτη αναγκαιότητα, αλλιώς θα συνεχίσουμε να είμαστε θεατές, μιας επελαύνουσας αστικής πολιτικής και μιας αριστεράς που θα βγάζει ανακοινώσεις υπερασπιζόμενη την δημοκρατία αυτής.
http://gregordergrieche.blogspot.gr/2013/01/blog-post_8762.html#more
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου