Για την ενότητα της Αριστεράς...Για μια πολυκεντρική Αριστερά...Για την ενότητα στη βάση

Κυριακή 6 Ιανουαρίου 2013

Αναζητώντας συναινέσεις με τη "ρητορική της αποκέντρωσης"



απο την Ανεξάρτητη Ενωτική Κίνηση ΕΔΣΝΑ
Το κείμενο που ακολουθεί αναρτήθηκε από το Χρήστο Κάτσικα στο f/b. Το αναδημοσιεύουμε  όχι μόνο  από εύλογο ενδιαφέρον για τα θέματα της  εκπαίδευσης, αλλά κυρίως επειδή οι διαπιστώσεις  του ο Χρ. Κάτσικα  για τη «ρητορική της αποκέντρωσης» και  πως  χρησιμοποιείται  από το σύστημα  συναντούν  παράλληλους προβληματισμούς για ανάλογα φαινόμενα στα θέματα του περιβάλλοντος αλλά και των κοινωνικών δομών της αυτοδιοίκησης. Αυτή «η αποκέντρωση» δεν είναι προς όφελος του κοινωνικού συνόλου αλλά αντίθετα αποδομεί ότι διασφάλιζε τις  όποιες συνθήκες ύπαρξης του κοινωνικού συνόλου.
(Οι υπογραμμίσεις στο κείμενο είναι δικές μας και βοηθούν να αξιολογήσουμε την πρόσφατη ομόφωνη απόφαση του ΔΣ Φυλής για τη διαχείριση των απορριμμάτων )
                                                                                                                                                       Γ.Α.

ΠΩΣ ΤΟ "ΝΕΟ ΠΝΕΥΜΑ" ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙ ΝΑ ΑΠΟΣΠΑΣΕΙ ΤΗ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ ΤΩΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ

                                                                                                                                          
Μέσα από τη ρητορική της αποκέντρωσης η καπιταλιστική αναδιάρθρωση έχει επιτύχει να ρίξει γέφυρες σε καλοπροαίρετους εκπαιδευτικούς προσπαθώντας να αποσπάσει τη συναίνεση τους.
 Δεν είναι λίγοι οι εκπαιδευτικοί που νοιώθουν να
τελματώνονται επαγγελματικά μέσα στο σχολείο του αυταρχισμού, της μετωπικής διδασκαλίας, των εξετάσεων και των βαθμών. Φαινομενικά, η καπιταλιστική αναδιάρθρωση τους δίνει την ψευδαίσθηση ότι μπορούν να εργασθούν με διαφορετικούς τρόπους. Να εκπονήσουν κάποιο πρόγραμμα, να ξεφύγουν από το σχολικό βιβλίο ερευνώντας κοινωνικά θέματα, θέματα τοπικής ιστορίας και πολιτισμού με τους μαθητές τους. Στη συνείδηση αυτών των καλοπροαίρετων εκπαιδευτικών φαίνεται ότι πραγματώνεται το όραμα τους για παιδαγωγική ελευθερία και ότι τώρα γίνεται η «μεταρρύθμιση που δεν έγινε». Όμως, δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι η οποιαδήποτε διδασκαλία ή μορφωτική πρακτική δεν είναι μόνο μέθοδος προσέγγισης / οικοδόμησης / παραγωγής της γνώσης είναι και  θέμα περιεχομένου. Και το περιεχόμενο (δηλαδή το Αναλυτικό Πρόγραμμα  του ΥΠΕΠΘ) μένει στο απυρόβλητο. Αυτό που επικρίνεται είναι ο «μετωπικός» δάσκαλος που δεν δουλεύει διαφορετικά προκειμένου να προσελκύσει το ενδιαφέρον των μαθητών του για τη συγκεκριμένη όμως ύλη που προτείνει το ΥΠΕΠΘ. Παρέμβαση στην ύλη απαγορεύεται.


Η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική από αυτό που φαντάζονται οι καλοπροαίρετοι εκπαιδευτικοί. Σταδιακά τα προγράμματα γίνονται μηχανισμοί χρηματοδότησης του σχολείου και σύνδεσης του με την αγορά. Επιπρόσθετα, όλο και πιο πολύ η παιδαγωγική ελευθερία χάνεται μέσα από τα προγράμματα καθώς αυτά μετασχηματίζονται σε τεχνικά δελτία με συγκεκριμένες δράσεις που πρέπει να ακολουθηθούν πιστά για να χρηματοδοτηθούν.
Η αποκέντρωση του νεοφιλελευθερισμού είναι τελείως διαφορετική από το αίτημα για παιδαγωγική ελευθερία του εκπαιδευτικού. Στην πραγματικότητα βρίσκεται στο αντίθετο της. Το περιεχόμενο της παιδαγωγικής ελευθερίας είναι ότι μπορεί ο εκπαιδευτικός να ελέγχει μέχρι κάποιο βαθμό το αντικείμενο της εργασίας του και να εκμεταλλεύεται αυτά τα μικρά περιθώρια ελευθερίας προκειμένου να αποκαλύψει τις αντιφάσεις της καπιταλιστικής κοινωνίας και οικονομίας στους μαθητές του.



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου