Με αφορμή την παραπομπή του πρώην υπουργού Οικονομίας Γ. Παπακωνσταντίνου σε προανακριτική επιτροπή και με την προοπτική του ειδικού δικαστηρίου για ένα ξοφλημένο πολιτικά πρώην εξουσιαστή και στελέχους του ΠΑΣΟΚ, έχει ενδιαφέρον να διερευνήσει κανείς τη διαφθορά όχι ως σύμπτωμα παραστρατήματος ορισμένων εξουσιαστών αλλά ως αναπόσπαστο και δομικό στοιχείο του καπιταλισμού.
Επικεντρώνοντας στη συγκεκριμένη περίπτωση αναδεικνύονται έντονα τα στοιχεία της επικοινωνιακής διαχείρισης του θέματος με κεντρικό σημείο το χειρισμό μιας λίστας Ελλήνων καταθετών μιας μόνο ελβετικής τράπεζας. Το μότο “μπορεί να υπάρχουν και πολλοί που έχουν νόμιμα χρήματα” στην HSBC αποκαλύπτει τα όρια της μελέτης του θέματος με δεδομένο το πλαίσιο της κυριαρχίας του καπιταλιστικού τρόπου οργάνωσης της κοινωνίας. Εισοδήματα εργολάβων, εφοπλιστών και καναλαρχών, πολιτικών και συγγενών τους, εισοδηματιών και επαγγελματιών (δικηγόρων,μηχανικών,συμβολαιογράφων,κτλ) διαχωρίζονται σε νόμιμα και παράνομα ανάλογα με τη γνώση και την αποκάλυψη του τρόπου κτήσης στο κράτος. Η ουσία της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, των καπιταλιστικών μηχανισμών παραγωγής κέρδους που δεν επενδύεται στην παραγωγή από τον καπιταλιστή για το νέο κύκλο κέρδους αλλά “αποσύρεται” σε τραπεζικούς λογαριασμούς ή “χρηματιστικοποιείται” για να αποδώσει ακόμα μεγαλύτερα κέρδη παραμένει εκτός κριτικής ανάγνωσης του ζητήματος της λίστας Λαγκαρντ (από το όνομα της διευθύντριας του ΔΝΤ και πρωήν ΥΠΟΙΚ Γαλλίας που παρέδωσε τη λίστα στο ελληνικό κράτος).
Η λίστα Λαγκαρντ αποτελεί το ιδανικό άλλοθι της στοχοποίησης προσώπων τα οποία ανάλογα με τις διασυνδέσεις τους με τις οικονομικές και πολιτικές ελιτ θα αποσύρουν αθόρυβα τα ονόματά τους από την επικαιρότητα για να κυριαρχηθεί από τα καρότα της διαφθοράς ορισμένων αξιωματούχων και του τρόπου διαχείρισης της λίστας. Πρώην υπουργοί και συγγενείς τους (Παπαντωνίου, Βουλγαράκης, Παπακωνσταντίνου), εφοπλιστές και εργολάβοι-καναλάρχες δεν θα απολογηθούν ποτέ για τους μηχανισμούς παραγωγής κέρδους σε καπιταλιστικό πλαίσιο που έχουν στήσει πίσω τους για να αυξάνουν την κερδοφορία τους και να μοιράζουν χρήμα είτε νόμιμα είτε παράνομα σε κόμματα, τράπεζες, αξιωματούχους, δημοσιογράφους, ΜΜΕ.
Το ερώτημα της παρανομίας έγκειται για την επίσημη εκδοχή της κυριαρχούμενης μιντιακής διαχείρισης μόνο στο κατά πόσο δικαιολογημένα είναι τα ποσά των καταθέσεων από τις επίσημες φορολογικές δηλώσεις. Το πλαίσιο της παρανομίας ορίζεται μονόδρομα από τις πολιτικές και οικονομικές ελιτ οι οποίες έχουν εξοπλίσει τα νομικά οπλοστάσιά τους με ένα πλήθος νόμων που τους αμνηστεύουν από τη διαχείρισης του δημόσιου πλούτου και απενοχοποιούν την καπιταλιστική παραγωγή και τα μέσα που έχουν στη διάθεσή τους. Σημασία δεν έχει αν ο μηχανισμός παραγωγής κέρδους βασίζεται στην εκμετάλλευση ανθρώπων, βασικών αναγκών τους και το πλιάτσικο του δημόσιου πλούτου αλλά μονάχα στο κατά πόσο οι οικονομικές και πολιτικές ελιτ χρησιμοποίησαν αναποτελεσματικά το υπάρχον πλαίσιο για να δικαιολογήσουν τα κέρδη τους.
Είναι σαν να συλλαμβάνεται ένας εφοπλιστής να διακινεί δις € ανάμεσα σε τράπεζες και να αποτυγχάνει να δικαιολογήσει επαρκώς αυτά τα ποσά ενώ απολαμβάνει δεκάδες φοροαπαλλαγές (ετοιμάζω ένα κείμενο για τις φοροαπαλλαγές των εφοπλιστών) και έχει τη δυνατότητα να ιδρύσει δεκάδες offshore εταιρίες. Μια τέτοια περίπτωση αξιωματούχου των οικονομικών και πολιτικών ελιτ πρέπει όντως να διωχθεί αλλά για τη βλακεία του και τη θρασύτητά του στο να μην κάνει επαρκώς αποτελεσματική χρήση όλων εκείνων των μέσων που έχει στη διάθεσή του να αποκρύπτει και να δικαιολογεί τα κέρδη του που έχει πάρει από την εκμετάλλευση της εργασίας μέρους της κοινωνίας.
Η περίπτωση Παπακωνσταντίνου και Βενιζέλου (άσχετο αν ο κυνικός υπουργός και πρόεδρος του πασοκ δεν θα διωχθεί γιατί πρέπει να προστατευθεί η ισορροπία της κυβέρνησης) αναδεικνύουν πολύ περισσότερο από τη διαχείρισης της λίστας Λαγκάρντ τη θεσμοποιημένη διαπλοκή οικονομικών και πολιτικών ελιτ ως προς την απομύζηση των πλουτοπαραγωγικών πηγών και της εργασίας της κοινωνίας για τον προσπορισμό τεράστιων κερδών. Ο πρώην ΥΠΟΙΚ Παπακωνσταντίνου διαχειρίστηκε ως μέρος της ομάδας εξουσιαστών της κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου το ζήτημα της χρεοκοπίας της χώρας και της υπαγωγής της κοινωνίας σε μηχανισμούς υποτίμησης της αξίας της εργασίας. Ωστόσο ήταν κι αυτός που αποδέσμευσε ένα ποσό κοντά στα 500 εκ. € για τις συμβάσεις υποβρυχίων που είχε παραγγείλει προηγούμενη κυβέρνηση και λόγω προβλημάτων με τους κατασκευαστές (Γερμανικές πολυεθνικές του πολέμου) έπρεπε αυτές οι συμβάσεις να τροποποιηθούν προς όφελος των Γερμανών δανειστών, σύμφωνα με πολλές πηγές. Την περίοδο των πληρωμών των 500 εκ. € και της πώλησης των ναυπηγείων σε Λιβανέζο “επενδυτή” με τις πλάτες των Γερμανών, υπουργός άμυνας ήταν ο Ε. Βενιζέλος (πρόεδρος του πασοκ) και σύμφωνα με πηγές από μιλιταριστικά πόρταλ (ανταγωνιστές πλασιέ όπλων αν και συνήθως αμφιβόλου αξιοπιστίας λόγω και των φιλοναζιστικών τους τάσεων) ήταν αυτός που υπέγραψε και τις τροποποιήσεις των συμβάσεων ενώ στην ομάδα των εμπόρων όπλων και λοιπών μεσαζόντων πλιατσικολόγων του δημόσιου χρήματος μέσω των πολεμικών εξοπλισμών λέγεται πώς ήταν και ο Ρωσσώνης, σύζυγος της εξαδέλφης του πρώην ΥΠΟΙΚ Παπακωνσταντίνου τον οποίο και αφαίρεσε από τη λίστα Λαγκαρντ ο Παπακωνσταντίνου μαζί με τα ονόματα των δύο συγγενών του.
Επιπλέον, μια ξαδέρφη του Παπακωνσταντίνου, το όνομα της οποίας είχε αφαιρεθεί από τη λίστα ήταν διορισμένη σύμβουλος στο θεσμό που κατ απαίτηση των εγχώριων και ξένων οικονομικών ελιτ δημιουργήθηκε για να διαχειριστεί το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας στο όνομα της περαιτέτω νεο-φιλελευθεροποίησης της οικονομίας προς όφελος των συμφερόντων ντόπιων και ξένων.
Το πιο χαρακτηριστικό σε αυτό το κουβάρι των προσώπων είναι ότι τα κατάλληλα άτομα της πολιτικής ελιτ διασυνδέονται με τα κατάλληλα άτομα (με συγγενικούς και όχι μόνο δεσμούς) της οικονομικής ελιτ και όλοι μαζί ενεργούν για την επέκταση της κερδοφορίας πολυεθνικών, μεσαζόντων, εμπόρων όπλων και μηχανισμών που στηρίζονται στο πώς θα μασήσουν μεγαλύτερο κομμάτι του δημόσιου πλούτου με τη μορφή πολεμικών εξοπλισμών ( σε άλλες περιπτώσεις με τη μορφή προμηθειών, δημόσιων έργων,στρατιών από συμβούλους-εργαζόμενους κτλ).
Το ζήτημα λοιπόν της λίστας Λαγκάρντ έχει ένα επικοινωνιακό κομμάτι που τείνει να πάρει τα χαρακτηριστικά “αμάρτησα για τους συγγενείς μου” και παραβλέπει σκόπιμα το πλιάτσικο του δημόσιου πλούτου, την αμνήστευση των καπιταλιστικών μηχανισμών παραγωγής κέρδους, τη δομική διασύνδεση πολιτικών και οικονομικών ελιτ με κύριο μενού τον πλούτο που παράγεται από την εργασία της κοινωνίας.
Για κάθε μία μεταρρύθμιση που ανακοινώνουν οι αξιωματούχοι των πολιτικών ελιτ υπάρχουν και δεκάδες διαπλοκές πολιτικών και οικονομικών ελιτ που είτε θα γίνουν στα κρυφά είτε θα γίνουν φανερά αλλά με την κάλυψη νόμων που θα αμνηστεύσουν a priori τους εξουσιαστές (βλ. περίπτωση Βενιζέλου Λαυρεντιάδη για την περίπτωση της Proton Bank)
Πηγή : freenet Blog
http://gregordergrieche.blogspot.gr/2013/01/blog-post_6553.html#more
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου