Για την ενότητα της Αριστεράς...Για μια πολυκεντρική Αριστερά...Για την ενότητα στη βάση

Παρασκευή 4 Ιανουαρίου 2013

«Ελεύθερη αγορά» αλά καρτ




Το 2013 φέρνει την Άνοιξη και τη νομοθέτηση του κατώτερου μισθού. Τι σημαίνει αυτό πρακτικά; Σημαίνει ότι και τυπικά πλέον οι μισθοί του ιδιωτικού τομέα θα υπαχθούν στο καθεστώς της λιτότητας. Το σπουδαιότερο είναι άλλο όμως. Το γεγονός αυτό είναι η πιο τρανή απόδειξη της ιδεολογικής χρεοκοπίας της «ελεύθερης οικονομίας» και ειδικότερα του νεοφιλελευθερισμού.
Στην πραγματικότητα με αυτή την ενέργεια ομολογείται ότι δεν υπάρχει «ελεύθερη αγορά». Επί της ουσίας η οικονομική κρίση ξεγυμνώνει τον ίδιο τον καπιταλισμό απ’ τα όποια φύλλα συκής είχε πριν απ’ αυτή.

Το κυριότερο συμπέρασμα όμως είναι πως το κράτος τελικά δεν είναι ο ουδέτερος παρατηρητής που πολλοί ίσως νομίζουν, ή για την ακρίβεια η πλειονότητα των πολιτών πίστευε πριν απ’ την κρίση. Στην πράξη έχουμε κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, δηλαδή των συλλογικών διαπραγματεύσεων εργοδοτών και εργαζομένων. Την ευθύνη της διαμόρφωσης των μισθών και συνολικά του θεσμικού και εργασιακού πλαισίου που καθόριζαν οι συμβάσεις το παίρνει όλο πάνω του το κράτος και αποφασίζει παρά και ενάντια στην όποια συμφωνία των άλλων δύο πλευρών. Ποιοι θα είναι οι ωφελημένοι από τις αποφάσεις και τους σχετικούς νόμους του κράτους μόνο οι ηλίθιοι δεν το έχουν καταλάβει ακόμα.
Η ειρωνεία είναι πως οι κυβερνώντες και οι τροϊκανοί που καταργούν στοιχειώδη πράγματα της λεγόμενης ελεύθερης οικονομίας για να εξυπηρετηθεί το κεφάλαιο είναι οι ίδιοι που μιλούν για σοβιετικού τύπου οικονομία όταν θέλουν να ιδιωτικοποιήσουν, να ξεπουλήσουν για ψίχουλα τη δημόσια περιουσία και να διευκολύνουν το πλιάτσικο στον πλούτο του ελληνικού λαού για λογαριασμό πάντα των ίδιων εκείνων «κυρίων» για τους οποίους αυτό το κράτος θα νομοθετεί τους μισθούς των ιδιωτικών υπαλλήλων!
Επί της ουσίας αυτή η εξέλιξη είναι δηλωτική της οπισθοδρόμησης στον καπιταλισμού του 19ου αιώνα όπου το ζήτημα της δημοκρατίας και της εθνικής ανεξαρτησίας ήταν κυρίαρχο αίτημα όλων των καταπιεζόμενων τάξεων και συνδεόταν με την οικονομική εκμετάλλευση των ίδιων αυτών τάξεων. Κάπως έτσι προέκυψε η Κομμούνα του Παρισιού, στη συνέχεια η σοβιετική σοσιαλιστική δημοκρατία στη Ρωσία και οι λαϊκές δημοκρατίες στην ανατολική Ευρώπη. Τις οποίες τις πολέμησαν αυτοί που σήμερα καταργούν συμβάσεις, μειώνουν μισθούς και το νομοθετούν και από πάνω.
Το πιο ενδιαφέρον είναι ότι οι σημερινοί θιασώτες του κρατικού ολοκληρωτισμού του καπιταλισμού για να φορτώσουν αποκλειστικά τα βάρη της κρίσης στα συνήθη «κορόιδα» επικέντρωναν την κριτική τους κατά του υπαρκτού σοσιαλισμού στο επιχείρημα ότι το κράτος σ’ εκείνες τις χώρες, όπως υποστηρίζουν, έθετε υπό περιορισμό ή και εξαφάνιζε την ελευθερία του ατόμου (ως οικονομικής μονάδας) και της οικονομίας.
Ποιοι το υποστηρίζουν αυτό;  Μα αυτοί που στον καπιταλισμό και μάλιστα στον καπιταλισμό του ευρώ, που μας λένε ότι αν βγούμε απ’ αυτόν δεν θα έχουμε καύσιμα, αφού μας στερούν το πετρέλαιο θέρμανσης για να μείνουμε στο ευρώ και κατά τ’ άλλα να έχουμε καύσιμα, μας αφήνουν το δικαίωμα να επιλέξουμε αν θα πεθάνουμε απ’ το κρύο ή απ’ τη ρύπανση που προκαλούν οι ξυλόσομπες στο περιβάλλον.
Εξαιρούνται οι άστεγοι που κινδυνεύουν και απ’ το κρύο και απ’ την αποπνικτική ατμόσφαιρα.

http://gregordergrieche.blogspot.gr/2013/01/blog-post_9429.html#more

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου