Με χθεσινό δημοσίευμα στο Ριζοσπάστη (που παραθέτουμε στη συνέχεια), ο Περισσός επιχειρεί να ανασκευάσει την προηγούμενη τοποθέτηση σχετικά με τη Villa Amalias και τα δημόσια κτίρια.
Στην πραγματικότητα όμως δε φαίνεται να υπάρχει κάποια εξαιρετική διαφοροποίηση (πέραν του γεγονότος ότι είναι πιο μακροσκελής) και η νέα τοποθέτηση μάλλον επιτείνει παρά ξεκαθαρίζει τη "σύγχυση" που δημιούργησε η προηγούμενη.
Γίνεται λόγος μεν για το δήμο-τοπικό κράτος, ωστόσο ο αρθρογράφος καταλήγει ότι αυτοί (σ.σ οι δήμοι) πρέπει να πιεστούν για να κινηθούν στην κατεύθυνση "αντιμετώπισης των καυτών και οξυμένων λαϊκών προβλημάτων στη στέγαση, την ιατρική φροντίδα και περίθαλψη των κατοίκων, τη δημιουργία παιδικών σταθμών, κέντρων απεξάρτησης, σχολείων, νηπιαγωγείων, ΚΑΠΗ κ.ά".
Προκύπτουν όμως ερωτήματα:
i) Προφανώς οι καταληψίες δεν είχαν δώσει τα παραπάνω χαρακτηριστικά στην συγκεκριμένη κατάληψη και είναι καθ' όλα σεβαστές οι διαφωνίες του κόμματος με αυτό.
Είναι ή δεν είναι εξίσου προφανές ότι οι καταληψίες δεν είναι οι υλοποιητές της κυβερνητικής πολιτικής στο δήμο Αθηναίων; Αν όντως δεν είναι, τι άλλο από την τήρηση της αστικής νομιμότητας εξυπηρετούν οι δύο τοποθετήσεις;
ii) Ας δεχτούμε βάσει του πολιτικού σκεπτικού του κόμματος ότι οι συλληφθέντες δεν χρήζουν καμίας (ανακοίνωσης έστω) αλληλεγγύης....Δεν θα όφειλε η παραπάνω τοποθέτηση τουλάχιστον να καταγγέλει τις (σε πλήρη σύμπνοια με την ατζέντα της Χρυσής Αυγής) επικείμενες επιχειρήσεις κατ' εντολή Δένδια;
iii) Η "αλλαγή κατεύθυνσης" της κυβερνητικής πολιτικής σε τοπικό επίπεδο, είναι ζήτημα πίεσης απότους εργαζόμενους, τους κατοίκους στις γειτονιές, διεκδίκησης από το εργατικό λαϊκό κίνημα; Κατ' επέκταση, μια τέτοια αλλαγή κατεύθυνσης θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί και με την αλλαγή υλοποιητή της κυβερνητικής πολιτικής σε τοπικό επίπεδο, με την υπερψήφιση για παράδειγμα ενός κομμουνιστή δημάρχου;
iv) Σε συνδυασμό με το προηγούμενο, αντιγράφουμε από το κείμενο της ιδεολογικής επιτροπής της ΚΕ του ΚΚΕ "Η αστική «αντιμνημονιακή» γραμμή και ο ρόλος του οπορτουνισμού" (Παράγραφος "ΠΕΡΙ ΚΡΑΤΙΚΟΠΟΙΗΣΕΩΝ ΚΑΙ «ΑΥΤΟΔΥΝΑΜΗΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ»") της ΚΟΜΕΠ:
- Η κρατική παρέμβαση είτε με τη μορφή της ιδιωτικοποίησης είτε με τη μορφή της κρατικοποίησης έχει πάντοτε σαν στόχο την εξυπηρέτηση της διευρυμένης καπιταλιστικής παραγωγής
και
- Η κρατική καπιταλιστική ιδιοκτησία δεν είναι «δημόσια» περιουσία, δεν είναι «εθνική» περιουσία, δεν ανήκει σε όλους. Το σημερινό κράτος είναι το κράτος του κεφαλαίου και οι κρατικές επιχειρήσεις είναι ιδιοκτησία του συλλογικού καπιταλιστή
Γίνεται όμως να ισχύουν και τα δύο; Γίνεται από τη μία να πιέσουμε τους δήμους για την άμβλυνση των εργατικών λαϊκών προβλημάτων και ταυτόχρονα να γνωρίζουμε ότι κάτι τέτοιο είναι ανέφικτο από τη στιγμή που έτσι κι αλλιώς (στον καπιταλισμό) τα δημόσια κτίρια αποτελούν καπιταλιστική ιδιοκτησία;
Ακολουθεί η (όχι λιγότερο ατυχής από την προηγούμενη) τοποθέτηση, μέσω του Ριζοσπάστη:
http://kokkinostupos.blogspot.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου