Η πολίχνη Επινέ της Γαλλίας, είναι ο τόπος όπου δημιουργήθηκε το σημερινό Σοσιαλιστικό Κόμμα Γαλλίας, στις αρχές της δεκαετίας του 1970. Η οδός Αγίου Κωνσταντίνου, στο κέντρο της Αθήνας, είναι ο δρόμος στον οποίο συναντάμε τα γραφεία της ΔΗΜΑΡ. Για την ώρα, οι προφανείς συνειρμοί είναι αποκλίνοντες.
Πέρασε μια εβδομάδα και δεν ακούσαμε κάποιον επαρκή λόγο από μέρους της ΔΗΜΑΡ, για την αντίρροπη τροχιά που ξαφνικά επέλεξε, στην πολυσυζητημένη εξέλιξη του αποκαλούμενου Φόρουμ, αδειάζοντας εκ παραλλήλου και στην ουσία τους επικεφαλής της διεύρυνσης. Η δική μου αρχική αμηχανία, έδωσε τη σειρά της σε σκέψεις δεύτερες και τρίτες και τέταρτες, που εδώ θα μοιραστώ μαζί σας.
Μάλλον δεν ήταν καθόλου ξαφνική η αλλαγή στάσης - και εξηγούμαι. Είναι μια στάση απολύτως συμβατή με τα μπρος- πίσω στα κυβερνητικά τεκταινόμενα, μαζί και με την άκρως αυτάρεσκη, συχνή υπενθύμιση του νεολογισμού «κυβερνώσα Αριστερά». Εννοεί προφανώς την Αριστερά εκείνη, που μετέχοντας -έστω κι αργοπορημένα- στο τιτάνιο ρίσκο σωτηρίας, αυτοεπαίρεται. Αφού είναι έτσι, ας αρχίσουμε κι όλοι εμείς, που νυχθημερόν ξεπαραδιαζόμαστε για τη σωτηρία της χώρας, να την δούμε αλλιώς και να αυτοαποκαλούμαστε «κυβερνώντες πολίτες σωτηρίας της χώρας». Δεν προλαμβάνουμε να το πούμε όμως στα ΜΜΕ, α)γιατί δεν πρόκειται να καλέσουν κανένα μας και β)γιατί δεν έχουμε εμείς το χρόνο να πάμε εκεί.
Τόσος καιρός πέρασε και εκ μέρους της ΔΗΜΑΡ δεν είδα μιαν ανάλυση της προκοπής για το Κράτος, τον ρόλο του και τη μετατροπή του -ασφαλώς πολύχρονη- σ’ ένα χρήσιμο μηχανισμό επίλυσης των υποθέσεων και των διαφορών των πολιτών, για να θυμηθούμε τον Χομπς. Ας ερωτηθεί σήμερα και ο πιο συγκροτημένος πολίτης, ακόμα κι από μας που ασχολιόμαστε με το Φόρουμ και τα διλλήματα του σύγχρονου φιλελευθερισμού ή της Σ/δημοκρατίας, σε μια δύσκολή του εργάσιμη, όπου ο Διευθυντής Χ κωλυσιεργεί σε μια απλή υπογραφή εγκεκριμένης επένδυσης, Ιδιωτικής ή Δημόσιας, η Διευθύντρια Ψ αρνείται τη σφραγίδα της σε υλοποίηση απόφασης Υπουργού για νόμιμες αποπληρωμές χρόνιων εκκρεμοτήτων προμηθευτών, γιατρών, μελετητών, κοκ - και θα δείτε την απάντησή του στα ιδεολογικά διλλήματα και αντίστοιχους αυτάρεσκους αυτοπροσδιορισμούς.
Δεν σας κάνει εντύπωση η απουσία δεξαμενών σκέψης στην ΔΗΜΑΡ, αλλά και στο ΠΑΣΟΚ; Μήπως οι συναθροίσεις των κινήσεων και των ανένταχτων, είναι οι μόνες διέξοδοι αναζήτησης λύσεων και εφαρμογής τους στα ζέοντα ζητήματα της χρεωκοπημένης -και ιδεολογικά- κοινωνίας, εντάσσοντας εδώ και τις αναζητήσεις της ΔΡΑΣΗΣ ή της ΔΥΝΑΜ.ΕΛΛΑΔΑΣ; Η παρουσία του Τ. Γιαννίτση, του Γ. Βούλγαρη, ή του Γ. Καμίνη και του Ν. Χριστοδουλάκη, και η ευμενής απήχηση σε άλλους δικαιωμένους πολιτικούς – εφεδρείες, η πρώιμη αλλά επαρκής επεξεργασία θέσεων πάνω στην ελλιπή κυβερνησιμότητα και η συναντίληψη πολιτικών με άποψη για την καινοτομία, το επιχειρείν και τους όρους του, με πολίτες που εργάζονται κυριολεκτικώς και μεταφορικώς γι’ αυτά τα παραπάνω, το αρξάμενο κύμα οσμώσεων και συγκρητισμού των απόψεων -υπόγειο ποτάμι, ακόμα, αλλά όχι για πολύ- όλα αυτά τρόμαξαν τις εσωκομματικές καντρίλιες. Και φυσικά βρέθηκε και η αιτία της -δήθεν- απρόσμενης άρνησης. Η αέναη ενοχή -προσέξτε ως μόνιμη ιδιότητα- του (θνήσκοντος στο μεταξύ) ΠΑΣΟΚ. Μα πού είναι γραμμένα αυτά, αγαπητοί φίλοι, έτσι στρογγυλευμένα και απλοϊκά;
Το ΠΑΣΟΚ, βέβαια, επί του παρόντος είναι στη σωστή θέση στον κατάλληλο χρόνο, αλλά δεν είμαι βέβαιος πως όντας δυνατότερο δεν θα ’βαζε κι αυτό υποτιμητικά κι εκλεκτικά κριτήρια επιλογής συνεργάτη, όμως ας μη γίνεται δίκη υποθετικών προθέσεων. Εφόσον η ΔΗΜΑΡ -της οποίας παρεμπιπτόντως είμαι ψηφοφόρος- δεν θέλει να αντιληφθεί τα ποιοτικά χαρακτηριστικά, έντονα εκσυγχρονιστικά και μεταρρυθμιστικά της πρόσφατης εκλογικής της δύναμης, ουσιαστικά δηλ. να γίνει αυτό που είναι στα μυαλά των εκλογέων και για το οποίο φτιάχτηκε - και συνακόλουθα να αρνείται την ένταξή της σ’ ένα μεγάλο κυοφορούμενο μεταρρυθμιστικό πολιτικό μέτωπο, τότε οι υπόλοιπες μη κομματικές κινήσεις να στοχεύσουν σε κάποιες δράσεις αμεσότερου συντονισμού, όπως:
- Αυτοκατάργησή τους και σύσταση ολιγομελούς Διοικούσας Επιτροπής και πολυμελέστερης Συντονιστικής Επιτροπής, υπερβαίνουσας τα όρια των μελών τους.
- Ορισμός σε επόμενη φάση, αλλά πάντως όχι πολύ μακρινή χρονικά, πολιτικού επικεφαλής, ενδεχομένως και απευθύνοντας πρόσκληση σε ανεπίληπτη προσωπικότητα του ριζοσπαστικού Κέντρου.
- Επεξεργασία μετρήσιμων και ρεαλιστικών θέσεων, με όρους κυβερνησιμότητας και έχοντας πάρει υπόψη την τρέχουσα κυβερνητική εμπειρία.
- Συντονισμός και διάλογος με ορίζοντα στοχευμένης συνεργασίας με τις ποιοτικές φιλελεύθερες κινήσεις .
- Διάλογος με το ΠΑΣΟΚ και την ΔΗΜΑΡ (αν στο μεταξύ έχει αλλάξει γνώμη) για την διερεύνηση των ορίων της όσμωσης.
Αυτές είναι κάποιες πρώτες καταγραφές μου. Οι κοινωνικές συνθήκες, μαζί με το τυχαίο, πολλές φορές διαταράσσουν την γραμμικότητα της ιστορίας. Όποιος, πριν από μόλις 3 χρόνια, πίστευε πως ο επί δεκαπενταετία εξόριστος της Κηφισιάς, συντηρητικών καταβολών, το 2012 θα είχε τον ρόλο του Πρωθυπουργού σε μεταρρυθμιστική ρότα, με Υπ. Οικ. τον αλλόδοξο Γ. Στουρνάρα, θα περνιόταν για κουζουλός. Κι όποιος το 1992, παρότι το πρώτο υπαρκτό πολιτικό εκσυγχρονιστικό ρεύμα είχε αρχίσει να μορφοποιείται, διέβλεπε 8ετή πρωθυπουργική μακροημέρευση Σημίτη, θα χαρακτηρίζονταν εμμονικός.
Η τύχη είναι με τους τολμηρούς, ειδικά όταν το πολιτικό τοπίο βρίθει ισορροπιστών εξ εθισμού, ανεπαρκειών και ανεπαρκών και κενού αναφορικά με τον χώρο του ριζοσπαστικού Κέντρου.
Πηγή: Μεταρρύθμιση
http://tvxs.gr/news/egrapsan-eipan/epine-agioy-konnoy-ena-adieksodo-dromologio-toy-nikoy-gkioni
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου