Η ύβρις

Τρέχει ενιαυτούς η ελευσίνια Σελήνη

Αφροί γύρω της και καλπάζοντα νέφη

Τρελέ κυνηγέ! Συγκράτησε τ’ άλογο

δώθε απ’ τους όχθους των χαρμόσυνων θανάτων

Αλυχτούν οι σκύλοι το σγουρότροπο φως

π’ αναδύει το μέσα τοπίο

Λεξότοποι και τοπολέξεις

και τα ρέοντα προς ύδατα ύδατα

δένουν μυστικά το θαύμα του ροδιού

‘Έξω! Έξω από την ελεατική γη

οι βέβηλες οπλές τ’ ανέμου!

Σφυρίζουν τα βέλη τ’ αδυσώπητο τραγούδι

αχνίζει το αίμα των ενασγιμάτων

Ιδού το χέρι μου! Ιδού η αφή μου!

Ιδού το τιτίβισμα τ’ αρχαίου κυττάρου!

Βρέχει απ’ άκρη σ’ άκρη το κορμί μου

Βρέχει το εναργητένιο κάτοπτρο!

Βρέχει παντού ουρανό! Βρέχει βαθειά του!

Ποιος εγώ

Πυθαγόρας στους κρυστάλλινους ρόμβους

Παραμονεύει άρρητους στεναγμούς κορυδαλλών;

Ή, εσύ, άλλε μου Ηνίοχε, που τόσο αγάπησες

το συναμφότερο πόνο των κοριτσιών

και τις αγουρίδες της κληματαριάς του σπιτιού,

θα υποκύψεις στην ενάργεια της εποχής;

Πάει πια το δρέπανο και το τόξο και τ’ ακόντιο;

Πάει η πληγωμένη φωνή της μέθης;

Μητέρα Σελήνη άσε ξέπλεκα τα ξόρκια!

Καμιά λύπη για τις κραυγές των μανδραγόρων!

Το σκοτάδι απλώνει σκοτάδι

μουρμουρίζει στη φλέβα σαν παλιό κρασί

Πιες κυνηγέ! Πιες όλη τη ματιά!

Πιες τη μυρωδιά της πλυμένης νύχτας …

κι απ’ τ’ αυτί τα σαυροδρόμια!

Το φλασκί υπάρχει για ν΄αδειάσει!

Χείλη μου, λερωμένα από φονικά χείλη μου,

πού η εντός και πού η εκτός εξορία;

kost