Βιβλιοπαρουσίαση: Δύο ποιητικές συλλογές

Άννα Γρίβα

Θέρος

Το φως κυλά
στην κατολίσθηση της πέτρας
και η κρυψώνα του φιδιού
λαθραία περνάει και βυθίζεται
κάτω απ' την καμπάνα του ήλιου
μια ακτίνα σιωπής:
ποτέ δεν άκουσα ουρλιαχτά
τις χασμωδίες της αντανάκλασης
-τ' αυτιά μου είχαν ματώσει
από το σάλεμα του τζίτζικα-
κι όπως του δέντρου ο μαρασμός
προσκύνησα το καλοκαίρι.

Είδα τα ρούχα μου καμμένα σαν χαρτί
τραύμα το στόμα μου χάρτης του κόσμου
πλήγματα έβαλα και δαγκωνιές
σε όσον ίσκιο μού περίσσευε
να γίνει τρόμος
μην μου τον κλέψουν
όσοι παλεύανε το ρίγος τους
μέσα σε καύματα
και σκύλου δόντια.

O πυρετός κι αν μας νικά
τα χέρια δυναμώνει
με μιαν ανάκρουση
παλμών κι ερώτων:
εκεί που ούτε χορτάρι
δεν βλασταίνει
σμίγει κι αφήνεται
κάμπος ονείρων
και δράκος τρυφερός.

Δίψα δεν έσβησε κανείς
όσο το ποίημα που γιατρεύτηκε
απ' την κακή του σκέψη.

Η μέσα ανάσα

Οταν των δέντρων οι ρίζες
στο χώμα σκάβουν γκρεμούς
εντός να πέφτουν
οι όμορφοι
αυτοκτονούντες
των αγρών
παίρνει ανάστημα ο κορμός
βάζει φθινόπωρο στα φύλλα
μην ξοδευτεί η μέσα ανάσα του.

Ακούω τις λέξεις των πουλιών
να παραλείπουν το κεφάλι μου
και να γλιστρούν στην άλλη όχθη
είμαι εδώ και δεν υπάρχω
με διατρέχω
απ' άκρη σ' άκρη
τι μούδιασμα!
να ονειρεύομαι
ότι αδειάζουν
τα μυαλά μου

στα μνήματα ύστερα
αν μετρώ ξερά λουλούδια
και πιο ξερά τα δάκρυα
δεν βρίσκω τίποτα κακό
που να 'ναι αλήθεια
όπως θα φαίνεται
βρίσκω μοναχά εισπνοές
των δέντρων την κρυφή μανία
να συγκεντρώνεται
μια παλινδρόμηση αμοιβαία
προς τις πλευρές μου
ζωή που καίει ζωή που υγραίνεται
όπως το ζώο στη σπηλιά μας.

Θωμάς Τσαλαπάτης

Βαρέλι

Ένα πρωί ο κύριος Κρακ μελαγχόλησε.

Ανέβηκε σε ένα βαρέλι με ρέγγες και άρχισε να κοιτάει τον ουρανό.

Του άρεσε να μετράει τα αεροπλάνα που πέφταν.

Γύρω του η βλάστηση αραιή και οι γέροι να πετούν χαρταετούς.

Και ένας λάκκος όπου καταλήγει η πιο βαθιά απορία, σφαγμένη, ή έστω ξέψυχη, από το γαργαλητό.

Κάτι βήχει μες στο σκοτάδι και ο κύριος Κρακ νιώθει να χαμογελά πάντα τις πιο λάθος στιγμές.

Οι γέροι με τους χαρταετούς πιασμένους στα σύρματα παθαίνουν ηλεκτροπληξία.

Ο κύριος Κρακ τους κοιτά. Τους κοιτά και τρώει μήλα.

Απαντήσεις

Μια μέρα επιτακτική, το πλήθος απαίτησε και ο κύριος Κρακ αποδέχτηκε.

Θα έδινε απαντήσεις! Επιστράτευσε τις πιο σπάνιες λέξεις του.

Τις στόλισε περισπωμένες και δασείες, έπλυνε τα δόντια του, ακόνισε την ομιλία του, φόρεσε τα γυαλιά του.

Ανέβηκε λοιπόν στο βάθρο και από κάτω ένας ωκεανός βλεμμάτων.

Ο κύριος Κρακ μένει βουβός, ενώ το κοινό, ούτε βιαστικό ούτε υπομονετικό, τον κοιτάζει. Και είναι μέρες τώρα. 

Ο κύριος Κρακ, ένα άγαλμα αναπάντεχο, ανίκανο να μιλήσει -έστω μεταφορικά-, ανίκανο να τινάξει την ιδιότητα αυτή, τη στασιμότητα, την αδυναμία, τη ρωγμή του ονόματός του.

Να μιλήσει και πίσω να γυρίσει. Εκεί που οι αποκρίσεις δεν έχουν τελικά και τόση σημασία.

Για την έκβαση του γεγονότος κάτι περισσότερο δεν γνωρίζω. Καλύτερα λοιπόν να μη ρωτάτε.

Άλλωστε ο κύριος Κρακ είναι ένας κύριος βαρετός και ένας ατελείωτος ενεστώτας.

Και εγώ για το γεγονός αυτό δεν έχω απαντήσεις.

Σύντομη Περιγραφή: 

Άννα Γρίβα / Θωμάς Τσαλαπάτης

Δύο ποιητικές συλλογές, "Οι μέρες που είμασταν άγριοι", της Α. Γρίβα, εκδόσεις Γαβριηλίδης και "Το ξημέρωμα θα είναι σφαγή κύριε Κρακ", του Θ. Τσαλαπάτη, εκδόσεις Εκάτη.

Από δυο νέους αξιοπρόσεκτους ποιητές που συνεχίζοντας την παράδοση, διακινδυνεύουμε να πούμε, πως έχουν να προσφέρουν πολλά στη διαδρομή της ελληνικής ποίησης. 

Όπως συνηθίζουμε στο aristeroblog αντί κριτικής παρουσιάζουμε αποσπάσματα από τις δύο ποιητικές συλλογές.

Β.Τ

http://aristeroblog.gr/node/1261