φωτ. Οδοφρ. |
Την τρίτη 1 του Μάη διαβάζοντας ένα κείμενο του Π. Παπακωνσταντίνου με τίτλο
"Για Μια Κερδισμένη Άνοιξη" και διαπιστώνοντας ότι το κείμενο αυτό δεν ήταν παρά μια κατά μέτωπο επίθεση στο ΚΚΕ, δεν μπόρεσα να αντισταθώ στην πρόκληση και επιχείρησα να δώσω απαντήσεις σύμφωνα με το τρόπο που εγώ αντιλαμβάνομαι και ερμηνεύω τα πράγματα και τις σημερινές εξελίξεις.
Ανάρτησα ένα κείμενο με τίτλο "Εξέγερση! Και ο στρατηγικός στόχος ποιος θα είναι;" ΕΔΩ
Σε ετούτο εδώ το ιστολόγιο του οποίου την διαχείριση έχω εγώ, εκφράζονται μόνο οι δικές μου απόψεις και δεν εκπροσωπούν κανένα άλλον.
Για όποιον καταλαβαίνει, θαρρώ είναι καθαρό ότι στηρίζω τις θέσεις του ΚΚΕ και παρά τις όποιες ενστάσεις που μπορεί να εκφράζω με διακριτικότητα,τουλάχιστον έτσι προσπαθώ,η στάση και η θέση μου είναι εκεί γιατί είναι το κόμμα που βασίζεται στην επιστημονική θεωρία του Μαρξισμού
και στην διδασκαλία του Λενινισμού.
Καθημερινά επιβεβαιώνονται οι εκτιμήσεις του και το πρόγραμμά του ανταποκρίνεται στις βασικές αρχές της κοσμοθεωρίας του και στις σημερινές ανάγκες
Παρ΄όλα αυτά και εκ των αποτελεσμάτων, είμαστε υποχρεωμένοι να αναλογιστούμε τα αίτια που αυτές οι προτάσεις διεξόδου δεν υιοθετούνται από τους εργαζόμενους και τις λαϊκές μάζες.
Τι είναι εκείνο που μας "περιθωριοποιεί" τι είναι εκείνο πέρα από την λεγόμενη και πολυσυζητημένη "επικοινωνιακή πολιτική" που μας οδηγεί σε μια "εκλογική συρρίκνωση" και μάλιστα μέσα στις σημερινές συνθήκες.
Αυτούς τους προβληματισμούς τους έχω κατά καιρούς εκφράσει με σκοπό να γίνουν προβληματισμοί για όλους εκείνους που έχουν συνείδηση και συναίσθηση της σημερινής πραγματικότητας και των εξελίξεων,ή έστω να εισπράξω κάποιες πειστικές απαντήσεις στο βαθμό που αυτές οι απόψεις θεωρηθούν ατεκμηρίωτες, ή απορρέουν από στρεβλή ερμηνεία των γεγονότων και των καταστάσεων.
Σήμερα λοιπόν διάβασα την επιστολή του Γιώργου Ρούση.
Μια επιστολή από την οποία πηγάζει η αγωνία του ανθρώπου που γνωρίζει και μπορεί να ερμηνεύει τις ανάγκες των καιρών.
Υπάρχουν και σημεία σε αυτήν την επιστολή προς το κόμμα, με τα οποία μπορεί κάποιος να μην συμφωνεί η να του δημιουργούν προβληματισμό όπως σε εμένα, αλλά είναι βέβαιο ότι είναι μια επιστολή που πρέπει πρώτα και κύρια να προβληματίσει το κόμμα, αλλά και εμάς.
Είναι θέσεις και απόψεις που με μεγάλη προσοχή πρέπει κανείς να ερμηνεύσει και να πάρει σοβαρά υπ΄όψη του, ιδιαίτερα το ίδιο το κόμμα, πράγμα που πιστεύω ότι κάνει και να δώσει άμεσες απαντήσεις.
Σήμερα και παρά τις όποιες ενστάσεις και προβληματισμούς,πέρα από το αν κάποιος συμφωνεί με το ΚΚΕ σαν κόμμα ή όχι, έχει υποχρέωση να κάνει μια προσπάθεια να κατανοήσει την κατάσταση, μια κατάσταση αδιέξοδη, να πάρει σοβαρά υπ΄όψη του τις προτάσεις διεξόδου του ΚΚΕ,να κατανοήσει το αδιέξοδο, να δει την στάση και τις αντιφάσεις του Σύριζα και να κάνει την υπέρβασή του, ψηφίζοντας το ΚΚΕ.
Θέλοντας να παραμείνω συνεπής με τις αρχές μου ......αυτή είναι η επιστολή του Γ. Ρούση.
Αγαπητοί σύντροφοι,Τα τελευταία εκλογικά αποτελέσματα έδειξαν ότι το κόμμα όχι μόνον δεν μπόρεσε να εισπράξει σημαντικό κομμάτι της λαϊκής οργής, αλλά αντίθετα έχασε ψήφους και μάλιστα σε λαϊκές περιοχές, παραδοσιακά προπύργια του, όπως στη β' Πειραιά.
Ταυτόχρονα για πρώτη φορά μετά τη διάσπαση του 1968 το κόμμα έπαυσε να είναι η ηγεμονεύουσα δύναμη της Αριστεράς.
Επιπροσθέτως οι μετεκλογικές σφυγμομετρήσεις, για όσο αξίζουν, δείχνουν μια επικίνδυνων διαστάσεων παραπέρα συρρίκνωση της εκλογικής του δύναμης.
Για αυτήν την αρνητική εξέλιξη είναι σαφές ότι υπάρχουν και πολλές αιτίες, για τις οποίες δεν ευθύνεται το κόμμα. Πέραν όμως αυτών, κανείς δεν μπορεί να υποστηρίξει στα σοβαρά ότι και το ίδιο είναι άμοιρο ευθυνών, ή με άλλα λόγια ότι φταίει μόνο η στραβωμάρα του γιαλού‐λαού και όχι και το λάθος αρμένισμα του καραβιού‐κόμματος.
Ποια λοιπόν είναι τα λάθη που οδήγησαν σε αυτήν την αρνητική για το κόμμα κατάσταση;
Πέρα από γενικότερες λαθεμένες θέσεις του με τις οποίες κατά καιρούς έχω εκφράσει τη διαφωνία μου, και οι οποίες σαφώς επηρεάζουν αρνητικά και τη στάση του λαού απέναντι του, νομίζω ότι αυτά μπορεί να επικεντρωθούν:
1. Στην αντιμετωπική στρατηγική του κόμματος που φτάνει μέχρι την άρνηση του διαλόγου, την άρνηση ακόμη και της ίδιας της ύπαρξης της Αριστεράς, η οποία το οδηγεί και σε ένα απομονωτισμό ο οποίος και του στερεί την κύρια πηγή άντλησης δυνάμεων,
2. Στην παραπομπή της σωτηρίας του λαού στον απώτερο σοσιαλιστικό μέλλον, σε συνδυασμό με μια μηδενιστική καταστροφολογία για το άμεσο μέλλον.
Αν όμως το κόμμα προσμένει να ενισχυθεί στη συνείδηση του λαού, μέσω της επιβεβαίωσης αυτής της καταστροφολογίας πλανάται πλάνη οικτρά και τούτο διότι ο λαός που έχει φτάσει στα όρια του οικονομικά, πολιτικά, ψυχολογικά, δεν αντέχει να του λες ότι θα βυθιστεί ακόμη βαθύτερα στο τέλμα, δίχως να του προτείνεις μια άμεση θετική λύση.
Εξάλλου η έτσι κι' αλλιώς μεθοδολογικά ανεπαρκής άρνηση της άρνησης, δίχως να συμπληρώνεται από μια άμεσα υλοποιήσιμη, θετική πρόταση, που να ανταποκρίνεται στο επίπεδο της λαϊκής συνειδητότητας, μάλλον αποστροφή προκαλεί, ή σε λάθος διέξοδο οδηγεί, παρά σε έλξη προς όποιον την καλλιεργεί.
Το δραματικό, σύντροφοι είναι, ότι αν το ΚΚΕ, όχι δα ανταποκρινόμενο στις προτάσεις για συνεργασία άλλων αριστερών ριζοσπαστικών δυνάμεων όπως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ , αλλά παίρνοντας το ίδιο πρωτοβουλίες στη βάση όσων προβλέπονται από το ίδιο το πρόγραμμα του, θα είχε ξεπεράσει και τις δυο παραπάνω αδυναμίες.
Εξηγούμαι. Στο πρόγραμμα του ΚΚΕ, το οποίο μάλιστα με βάση το πρώτο άρθρο του καταστατικού του, πρέπει να το αποδεχτεί όποιος επιθυμεί να γίνει μέλος του, γίνεται αναφορά σε ένα «αντιϊμπεριαλιστικό, αντιμονοπωλιακό δημοκρατικό Μέτωπο» :
‐ στο οποίο το ΚΚΕ διατηρώντας την αυτοτέλεια του «συμμετέχει και δουλεύει για την ανάπτυξη της ενότητας και της μαχητικότητας του»,
‐ μέσα από το οποίο «το ΚΚΕ επιδιώκει τη συνεργασία με πολιτικές δυνάμεις που αποδέχονται την αναγκαιότητα σύγκρουσης με τον ιμπεριαλισμό και τα πολυεθνικά μονοπώλια, υπερασπίζονται τα δικαιώματα των εργαζομένων, τη λαϊκή κυριαρχία και τη ανεξαρτησία της χώρας»
‐το οποίο «μπορεί να εξελιχθεί σε πολιτική συμφωνία »
‐του οποίου οι προγραμματικές κατευθύνσεις και στόχοι πάλης, μεταξύ των οποίων πρώτος και καλύτερος είναι η «αποδέσμευση από την Ευρωπαϊκή Ένωση», δεν ταυτίζονται με το σοσιαλισμό, ούτε παραπέμπεται η υλοποίηση τους σε αυτόν, αλλά αντίθετα συμβάλλουν στην υλοποίηση του.
Μάλιστα στο υποκεφάλαιο με τίτλο «το Μέτωπο και το πρόβλημα εξουσίας», γίνεται λόγος και για πιθανότητα «να προκύψει κυβέρνηση αντιιμπεριαλιστικών αντιμονοπωλιακών δυνάμεων με βάση το κοινοβούλιο, χωρίς να έχουν διαμορφωθεί ακόμα οι όροι για το επαναστατικό πέρασμα».
Γύρω από το χαρακτήρα ή και το περιεχόμενο αυτής της μετωπικής πρότασης που σίγουρα χρίζει ανανέωσης –πχ σχετικά με τα μνημόνια τους συνοδευτικούς νόμους, τις δανειακές συμβάσεις ή το ευρώ κλπ‐ πολλά μπορούν να ειπωθούν . Το βασικό όμως είναι ότι αυτή η πρόταση θα μπορούσε να αποτελέσει τον άξονα κίνησης του ίδιου του κόμματος, τόσο όσον αφορά στην αναγκαιότητα του Μετώπου, όσο και στην κάλυψη του κενού ανάμεσα στο καπιταλιστικό παρόν και το σοσιαλιστικό μέλλον. Και αυτό όχι βεβαίως με τη μορφή ενός ξέχωρου στάδιου, αλλά ως κατάκτηση ενός οχυρού σε ένα γκραμσιανού τύπου πόλεμο θέσεων, που θα διαμόρφωνε καλύτερες θέσεις για το επαναστατικό πέρασμα στο σοσιαλισμό.
Να όμως που αυτό το πρόγραμμα όχι μόνον έχει καταχωνιαστεί, αλλά το Κόμμα κινείται σε παντελώς αντίθετη με αυτό κατεύθυνση.
Σαν κομμουνιστής, που πονά ένα κόμμα που υπηρέτησε επί 21 χρόνια , που θλίβεται βαθύτατα από το σημερινό φυλλορρόημα του , που έχει ασκήσει δριμεία κριτική στο κόμμα όπως αρμόζει σε ότι αγαπάς, που θεωρεί ότι ο κόσμος του ΚΚΕ βρίσκεται στο ίδιο με αυτόν μετερίζι, και ότι αυτός ο κόσμος είναι τραγικό λόγω της στάσης του κόμματος να σπρώχνεται στην αγκαλιά του υπό διαμόρφωση αριστερού αναχώματος του συστήματος, τούτες τις κρίσιμες ώρες, σας κάνω έκκληση όχι μεγαλόσχημη, αλλά ταπεινή : Σώστε το κόμμα, τολμώντας να απευθύνεται και στον κόσμο και στις συνιστώσες της ριζοσπαστικής αριστεράς, την μετωπική, άμεση πρόταση, που προβλέπει το πρόγραμμα του. Τόσα απλά.
Συντροφικά, Γιώργος Ρούσης 2012 Παρασκευή 18 Μαϊου 2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου