Η συνειδητή επιλογή από το λαό της αβεβαιότητας της ελπίδας δεν μπορεί να αναλυθεί και στη συνέχεια να ανασυντεθεί ως πολιτική πρακτική, από καμία αντιμαρξιστική θετικιστική «αφήγηση».
Οι ιστορικοί όροι της απελευθέρωσης δεν αντικαθίστανται από αγοραίους νεολογισμούς.
Η αλήθεια είναι μία και αυταπόδεικτη: Το αντιμνημονιακό λαϊκό κίνημα αποσύνθεσε τις κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις της χώρας.
Το κίνημα των πλατειών - το λαϊκό κίνημα ενός ανώριμου αλλά αντικαπιταλιστικού στη βάση του κοινωνικού μετώπου, ανίκανου, βέβαια, από την φύση του να αυτοοργανωθεί, φίλοι του ΚΚΕ - κοινωνικό προϊόν της καπιταλιστικής φάσης που διανύουμε, μετέτρεψε την αντίθεσή του σε ψήφο' εξαντλώντας, ίσως, και τα ίδια τα όρια της αστικής «νομιμότητας», του πολιτικά ορθού.
Αυτό – και τέτοιο – είναι το κύμα που έφερε στην κορυφή τον Αλέξη , τον Καμμένο και τον Μιχαλολιάκο.
Κάτω, όμως, από τα επιφανειακά σαρωτικά κύματα , στα βάθη των ωκεανών, εδώ και δύο δεκαετίες οι τεκτονικές ανακατατάξεις ασίγαστες οδεύουν …
Οδόφραγμα κριτικής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου