Αναστροφή υπάρχει!

Με αφορμή την έκθεση που κατατέθηκε στο ΔΝΤ για την πορεία της ελληνικής οικονομίας, κάποιοι δηλώνουν έκπληκτοι, επειδή, λέει, διαπίστωσαν ότι το πλαίσιο της συμφωνίας που έχει κλείσει η συγκυβέρνηση του Λ. Παπαδήμου με την ΕΕ και το Διεθνές Ταμείο, προβλέπει την παραπέρα μείωση των εργατικών αποδοχών, παραπέρα αύξηση της φορολογικής επιβάρυνσης, νέες περικοπές στα εναπομείναντα κονδύλια Πρόνοιας και Υγείας, ακόμα μεγαλύτερη μείωση των συντάξεων και δεκάδες χιλιάδες απολύσεις από το δημόσιο.
Είναι φανερό ότι πρόκειται για απροκάλυπτη κοροϊδία. Προβάλλουν την έκπληξη που υποτίθεται ότι τους προκαλούν τα προτεινόμενα μέτρα, για να αναρωτηθούν στη συνέχεια πώς μπορεί να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα της ανάπτυξης στη χώρα, έχοντας απώτερο -και μοναδικό- στόχο να αποπροσανατολίσουν τους εργαζόμενους. Να τους δέσουν ακόμα πιο σφικτά στο άρμα του «μονόδρομου» των μνημονίων και των θυσιών που πρέπει να γίνουν στο όνομα της οικονομικής ανάπτυξης.


Βέβαια, επειδή το σύνολο των οικονομικών σχέσεων είναι σχέσεις συμφερόντων, δηλαδή, σχέσεις ανάμεσα σε κοινωνικές ομάδες και τάξεις, όλοι αυτοί οι παράγοντες, τα στελέχη του συστήματος, όταν θέτουν στόχους και επεξεργάζονται πολιτικές, έχουν υπόψη τους συγκεκριμένα πράγματα. Για παράδειγμα, όταν λένε ανάπτυξη εννοούν την οικονομική δραστηριότητα που αποφέρει κέρδη στο κεφάλαιο και άρα μέτρα για να εξασφαλιστεί ένα τέτοιο περιβάλλον, ή όταν αναφέρονται στη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας, εννοούν να μπορούν να βγάζουν περισσότερα κέρδη σε σχέση με τους ανταγωνιστές τους. Μέσα σε αυτή τη φαινομενικά απλή λογική, σκεπάζονται δύο πραγματικότητες: Πρώτον, ότι παραγωγική δραστηριότητα, στον καπιταλισμό, υπάρχει μόνο εφόσον υπάρχει κέρδος. Δεύτερον, ότι η παραγωγική δραστηριότητα και το ολοένα μεγαλύτερο κέρδος, στις εκμεταλλευτικές κοινωνίες διασφαλίζεται με την ενίσχυση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων και ένα μέσο γι' αυτό είναι να καταστήσουν ακόμα πιο φτηνή την τιμή της εργατικής δύναμης.


Σε καιρούς κρίσης, όπως αυτοί που διανύουμε, το σύνολο των σχέσεων παραγωγής εκδηλώνονται με περισσότερο άγρια χαρακτηριστικά. Το κεφάλαιο γίνεται ακόμα πιο επιθετικό, στο όνομα της αποκατάστασης των κερδοφόρων δραστηριοτήτων οι εκπρόσωποί του είναι πανέτοιμοι να ακυρώσουν δεδομένα δεκαετιών και μαζί να καταργήσουν μισθούς, ωράρια, συνθήκες εργασίας, κοινωνική ασφάλιση κ.ο.κ. Ψέματα λένε όσοι καμώνονται ότι τώρα κατάλαβαν. Ηξεραν από την πρώτη στιγμή ότι η συνταγή της τρόικας και της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ το 2010, όπως ακριβώς και της συγκυβέρνησης ΠΑΣΟΚ-ΝΔ τώρα στο δεύτερο μνημόνιο, ήταν μια πορεία σχεδιασμένης και συστηματικής επίθεσης όχι απλά ενάντια σε λαϊκές κατακτήσεις που είχαν ξεμείνει από το παρελθόν, αλλά μια πολιτική οικονομικής εξολόθρευσης των λαϊκών στρωμάτων, στο όνομα της διάσωσης κάποιων ομάδων του μεγάλου κεφαλαίου.


Η επίθεση της πλουτοκρατίας δε θα 'χει τελειωμό. Η οικονομική κρίση ξέσπασε μετά από μια πορεία ιδιαίτερα υψηλής, της υψηλότερης ιστορικά, συσσώρευσης κεφαλαίων, γι' αυτό και η διαχείρισή της προσκρούει σε πολυσύνθετες και συνεχώς οξυνόμενες αντιθέσεις και μέσα στους κόλπους της οικονομικής ολιγαρχίας. Αναστροφή όμως της πορείας προς όφελος του λαού, μπορεί να υπάρχει. Αρκεί να αντιληφθούμε ότι υπάρχει και άλλος δρόμος ανάπτυξης. Αυτός που ανεβάζει τους διακόπτες και βάζει μπρος τις μηχανές όχι για να βγει το κέρδος του ενός ή του άλλου κεφαλαιοκράτη, αλλά να αυξηθεί η παραγωγή, με στόχο να καλυφθούν οι ανάγκες των εργαζομένων και όλου του λαού. Ο δρόμος της κοινωνικοποίησης των μέσων παραγωγής και της λαϊκής οικονομίας.

http://www.zougla.gr/blog/article/492120