Σχόλιο προ κειμένου
Αναδημοσιεύουμε από την Αυγή ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο της Μπέτυ Βακαλοπούλου, δρ αρχιτέκτων - πολεοδόμος, για το κίνημα διακίνησης αγροτικών προϊόντων από τους παραγωγούς, που επεκτείνεται σε συμμετοχή, διεύρυνση, ποικιλία ειδών, με ταχύτητα χιονοστιβάδας και τις δυνατότητες- αισιόδοξες προοπτικές του κινήματος: Την ανασυγκρότηση του πρωτογενή τομέα, την επιστροφή νέων ανθρώπων στην αγροτική παραγωγή, την εντυπωσιακή συρρίκνωση της ανεργίας, τη σχετική ως πλήρη αυτάρκεια σε είδη πρώτης ανάγκης, την αντιμετώπιση του βάναυσου, τοκογλυφικού καπιταλισμού από θέσεις αυξημένης ισχύος.
Το πιο ελπιδοφόρο κίνημα της συγκυρίας!
Αυγή, Ημερομηνία δημοσίευσης: 18/03/2012
ΤΗΣ ΜΠΕΤΥΣ ΒΑΚΑΛΟΠΟΥΛΟΥ*
Ο πολιτικός μας χώρος πέτυχε μια ιστορική, για κομμουνιστικά κι αριστερά κόμματα, πρωτιά!
Ποτέ δεν ισχυρίστηκε, ούτε καν υπαινίχθηκε, ότι ήταν ο πάτρωνας του κινήματος των αγανακτισμένων. Κι αντί να το... καθυβρίσει, συμπαραστάθηκε, συμμετείχε με κόσμο, στελέχη, ακόμα και υποδομή.
(Παρένθεση: το ισχυρίστηκε με καθημερινές ύβρεις, αναλώνοντας πολύ σάλιο κι αδρεναλίνη, ο ανεκδιήγητος κ. Πάγκαλος. Ώσπου πήρε είδηση ότι ανέβαζε τα ποσοστά μας και κατάπιε το σάλιο του).
Με τον ίδιο τρόπο συμπαραστέκεται ο ΣΥΡΙΖΑ σε κίνημα που διαθέτει ανυπολόγιστες προοπτικές, κοινωνικής και οικονομικής ανάκαμψης. Στο κίνημα διακίνησης αγροτικών προϊόντων από τους παραγωγούς, που επεκτείνεται σε συμμετοχή, διεύρυνση, ποικιλία ειδών, με ταχύτητα χιονοστιβάδας. Που αμέσως πέρασε σε είδη αγροτοβιομηχανίας κι ασφαλώς, αν δεν υπονομευτεί, θα προχωρήσει σε είδη πιο σύνθετης μεταποίησης.
Δεν κομίζω γλαύκα στην Αθήνα αν θυμίσω τις δυνατότητες, τις αισιόδοξες προοπτικές του κινήματος: Την ανασυγκρότηση του πρωτογενή τομέα, την επιστροφή νέων ανθρώπων στην αγροτική παραγωγή, την εντυπωσιακή συρρίκνωση της ανεργίας, τη σχετική ως πλήρη αυτάρκεια σε είδη πρώτης ανάγκης, την αντιμετώπιση του βάναυσου, τοκογλυφικού καπιταλισμού από θέσεις αυξημένης ισχύος.
Αλλά γιατί ο πρωτογενής τομέας (ειδικότερα η σχέση του με τη διατροφή) θέλει ανασυγκρότηση; Και με ποιο θράσος «ξεφυτρώνει» πολεοδόμος σε θέμα αρμοδιότητας οικονομολόγων, όπου ο χώρος μας διαθέτει ό,τι καλύτερο;
Λίγη Ιστορία δεν βλάπτει:
Συγκεκριμένα, η μελαγχολική ιστορία της αντιμετώπισης της αγροτικής ενδοχώρας και παραγωγής από τις μεταπολεμικές και μεταχουντικές κυβερνήσεις.
1945: Τo Σχέδιο Μάρσαλ, αντί για την ερημωμένη ύπαιθρο και τον προπολεμικά σχετικά ανθηρό δευτερογενή τομέα (Νάουσα, Έδεσσα, Βόλος, Πάτρα), το «καταβροχθίζει» η πολιτική τού «τσιμέντο να γίνει».
1961: H σύνδεση της Ελλάδας με την ΕΟΚ. Επιστρέφοντας από το εξωτερικό, μαθαίνω ότι πήραμε τα πρώτα λεφτά, αλλά η δεξιά κυβέρνηση «δεν ξέρει τι να τα κάνει». Και τα δίνει στους βουλευτές της, που απλά τα μοιράζουν στους ψηφοφόρους τους (αυτά με κάθε επιφύλαξη, αφού δεν τα έζησα προσωπικά).
1981: Η ένταξη. Έπονται τα πενταετή, τα ΚΠΣ, το σούρσιμο των μη αναλωθέντων από το πρώτο στο δεύτερο και στο τρίτο ΚΠΣ. Και στο ΕΣΠΑ; Χωρίς να υποτιμώ το κοινωνικό έργο του πρώτου ΠΑΣΟΚ (βελτίωση χαμηλών αποδοχών, ΕΣΥ, χωρικός σχεδιασμός).
2001: Ο οικονομολόγος πρωθυπουργός της προτελευταίας ΠΑΣΟΚικής οκταετίας, ύστερα από «λαμπρή» θητεία στο υπουργείο Αγροτικής Οικονομίας (έστειλε ωραίες γλάστρες σε φορείς και σε μας στο ΤΕΕ), ενθαρρύνει τους Έλληνες να παίζουν στο ΧΑΑ («θηλυκό του Χάους») ως ασφαλή επένδυση ευημερίας.
Δεν ξέρω αν «θυσίασε» στον βωμό της τρίτης θητείας ή μάλλον μιας επώνυμης θέσης στην Ε.Ε. Ή αν πίστευε ότι χωρίς πρωτογενή και δευτερογενή μπορούσε ο τζόγος των χρηματαγορών να φέρει κερδοφορία. Δίνει λαμπρή γιορτή για τα 40 χρόνια της σύνδεσης και τα 20 της ένταξης. Και, με αλλοιωμένα στοιχεία, μας μπάζει στην ΟΝΕ, κερδίζοντας σχεδόν πάνδημη αποδοχή, που όμως σιγά-σιγά ξηλώνεται μαζί με την «ευημερία».
Στον ίδιο προσανατολισμό οι περισσότερες μεταπολεμικές κυβερνήσεις. Αδαείς ή άσχετες με την αγροτική πολιτική, «φιλενάδες» των αφεντικών της παραγωγής και διανομής. Ό,τι δημιουργικό έγινε οφείλεται σε ΟΤΑ και νομαρχίες.
Λίγα χρονικά πισωγυρίσματα αναπόφευκτα, για να εξηγήσω την σχέση των πολεοδόμου με τα παραπάνω.
* Το 1965 η μελέτη των «επτά επί Θήβας» (έτσι βαφτίσανε την ομάδα μας), νομού γεωργικού, που οι κάτοικοί του επέστρεψαν στην ερημωμένη ύπαιθρο και την ξαναδούλεψαν, με πλεονέκτημα τους υδάτινους πόρους της περιοχής. Αποτέλεσμα, δείκτης μετανάστευσης μεταξύ 2% και 3%, με εθνικό μέσο όρο μεταξύ 8% και 10%.
* Το 1983 η ΕΠΑ του Τρίτση και το ΓΠΣ Καρδίτσας. Μελέτη σε πιο αγροτικό νομό, όπου η άμεση επιστροφή στα χωριά και στις καλλιέργειες ήταν ηρωϊκότερη, ύστερα από τον ρόλο του στα δύο αντάρτικα. Προνόμια η γη υψηλής παραγωγικότητας, το Φράγμα Πλαστήρα, η αναρρυθμιστική λίμνη, δηλαδή υδάτινοι πόροι ακόμα πιο πλούσιοι. Κι εδώ η μετανάστευση ήταν ακόμα πιο μικρή, κάτω από 2%.
* Το 2005 το Γενικό Πολεοδομικό Σχέδιο του Καποδιστριακού Δήμου Πατρών. Αξίζει η αναφορά όχι μόνο στον μαρασμό του πρωτογενή σε αγροτικά είδη, ακόμα και ευγενή (αμπελώνες) και σε κτηνοτροφία, αλλά και στις αγροβιομηχανίες τής κατά τα άλλα δυσεξήγητης εξαφάνισης του δευτερογενή τομέα, από την ανθηρότερη βιομηχανικά πόλη του ελληνικού Νότου. Από τα χωριά του δήμου ήταν αναπόφευκτη η εγκατάλειψη των υψηλότερων στο Παναχαϊκό όρος. Και πικρή για την ομάδα μελέτης η στασιμότητα των πιο κοντινών μαζί κι η συρρίκνωση της, υψηλής παραγωγικότητας, γης τους. Αναπτύσσονται μόνο οι κοντινότεροι στην πόλη οικισμοί, όχι όμως στον πρωτογενή, αλλά σε εμπόριο (πάλι καλά) και προπαντός σε κατοικία.
Δεν ξέρω αν αυτή η πραγματικότητα που ο πολεοδόμος δεν μαθαίνει μόνο από στατιστικές, αλλά μέρα με την μέρα επί τόπου, κάποιες φορές βουρκώνοντας, κατοχυρώνει το δικαίωμά του να έχει έμμονες απόψεις για τη συμμετοχή του στην εξηντάχρονη αποδόμηση της οικονομίας που το 2008 μας «αιφνιδίασε;».
Όσο για τις ευθύνες της ελληνικής Αριστεράς: Αν προπολεμικά έδωσε σκληρούς αγώνες για την αγροτική παραγωγή, οι μεταπολεμικοί συνδικαλιστικοί αγώνες της περιορίστηκαν στις πόλεις, στον δευτερογενή, στον τριτογενή.
Αυτό δεν ισχύει μόνο για την Ελλάδα. Κι ας είναι καλά οι, επιτέλους βραβευμένοι, αδελφοί Ταβιάνι που πίστεψαν μόνο στις αγροτικές επαναστάσεις!
Υπάρχει όμως μια Αριστερά, το Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα, που στήριξε τον πρωτογενή (στο πείσμα της αρχικής ΚΑΠ, προνομιακής μόνο για τη Γαλλία) και οργάνωσε τις κοοπερατίβες (αγροτικούς συνεταιρισμούς) έτσι ώστε, καμιά Ντραγκέτα, Καμόρα, Μαφία, κανείς μεσάζων «ήπιος μαφιόζος» ελληνικού τύπου, δεν μπόρεσε να τις διαβρώσει, να τις ιδιοποιηθεί, τουλάχιστο από τη Ρώμη και πάνω.
Πηγαίνοντας στην Πίζα όταν σπούδαζε ο γιος μου, μπήκα σε σούπερ μάρκετ κοοπερατίβας. Ειδικά τα αγροτικά προϊόντα, τα φρούτα, ήταν πάμφθηνα.
Όσο για μας εδώ: Ελπιδοφόρα κι η άμεση συμμετοχή των δήμων όσο και του ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ, καθώς κι η προβολή της από την "Αυγή".
Απαραίτητη η συμμετοχή των οικονομολόγων μας που για την ώρα ερμηνεύουν λαμπρά τις παγκόσμιες αγορές και την κρίση, αλλά δεν έχουν ασχοληθεί αρκετά με αυτή τη μέγιστη υστέρηση, που συνέβαλε κατά προτεραιότητα στο χάλι μας.
Ανυπολόγιστες οι συνιστώσες κι ο μόχθος της ανασυγκρότησης του τομέα, των κλάδων, των φορέων του. Ανυπολόγιστο το έργο που πρέπει να γίνει, σχεδόν από την αρχή.
Ανυπολόγιστη κι η αποδοχή της Αριστεράς, αν συμβάλει ουσιαστικά. Θα ασκήσει εξουσία και θα πάρει ψήφο εξουσίας ακόμα κι αν συμμετάσχει (ίσως καλύτερα αν συμμετάσχει) ως αντιπολίτευση.
Τελειώνω τολμώντας να παραφράσω τον Ινγκράο: “Distribuire non Basta!”
«Το μοίρασμα δεν φτάνει!»
* Η Μπέτυ Βακαλοπούλου είναι δρ αρχιτέκτων - πολεοδόμος
A.EN.K
Αναδημοσιεύουμε από την Αυγή ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο της Μπέτυ Βακαλοπούλου, δρ αρχιτέκτων - πολεοδόμος, για το κίνημα διακίνησης αγροτικών προϊόντων από τους παραγωγούς, που επεκτείνεται σε συμμετοχή, διεύρυνση, ποικιλία ειδών, με ταχύτητα χιονοστιβάδας και τις δυνατότητες- αισιόδοξες προοπτικές του κινήματος: Την ανασυγκρότηση του πρωτογενή τομέα, την επιστροφή νέων ανθρώπων στην αγροτική παραγωγή, την εντυπωσιακή συρρίκνωση της ανεργίας, τη σχετική ως πλήρη αυτάρκεια σε είδη πρώτης ανάγκης, την αντιμετώπιση του βάναυσου, τοκογλυφικού καπιταλισμού από θέσεις αυξημένης ισχύος.
Επί τέλους, ένα άρθρο που φέρνει στην πρώτη γραμμή της κουβέντας την καταστροφική πορεία που επιβλήθηκε στον πρωτογενή τομέα.
Στεκόμαστε ιδιαίτερα στη προσωπική απάντηση της Μπ. Βακαλοπούλου στο ενδεχόμενο ερώτημα " Τι σχέση έχουν οι πολεοδόμοι με τα παραπάνω;" που εκτός των άλλων φωτίζει το ζήτημα της ατομικής ευθύνης και του ρόλου των επιστημόνων και οπωσδήποτε των μηχανικών .
Στεκόμαστε ιδιαίτερα στη προσωπική απάντηση της Μπ. Βακαλοπούλου στο ενδεχόμενο ερώτημα " Τι σχέση έχουν οι πολεοδόμοι με τα παραπάνω;" που εκτός των άλλων φωτίζει το ζήτημα της ατομικής ευθύνης και του ρόλου των επιστημόνων και οπωσδήποτε των μηχανικών .
Το πιο ελπιδοφόρο κίνημα της συγκυρίας!
Αυγή, Ημερομηνία δημοσίευσης: 18/03/2012
Και ο ρόλος του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ
Ο πολιτικός μας χώρος πέτυχε μια ιστορική, για κομμουνιστικά κι αριστερά κόμματα, πρωτιά!
Ποτέ δεν ισχυρίστηκε, ούτε καν υπαινίχθηκε, ότι ήταν ο πάτρωνας του κινήματος των αγανακτισμένων. Κι αντί να το... καθυβρίσει, συμπαραστάθηκε, συμμετείχε με κόσμο, στελέχη, ακόμα και υποδομή.
(Παρένθεση: το ισχυρίστηκε με καθημερινές ύβρεις, αναλώνοντας πολύ σάλιο κι αδρεναλίνη, ο ανεκδιήγητος κ. Πάγκαλος. Ώσπου πήρε είδηση ότι ανέβαζε τα ποσοστά μας και κατάπιε το σάλιο του).
Με τον ίδιο τρόπο συμπαραστέκεται ο ΣΥΡΙΖΑ σε κίνημα που διαθέτει ανυπολόγιστες προοπτικές, κοινωνικής και οικονομικής ανάκαμψης. Στο κίνημα διακίνησης αγροτικών προϊόντων από τους παραγωγούς, που επεκτείνεται σε συμμετοχή, διεύρυνση, ποικιλία ειδών, με ταχύτητα χιονοστιβάδας. Που αμέσως πέρασε σε είδη αγροτοβιομηχανίας κι ασφαλώς, αν δεν υπονομευτεί, θα προχωρήσει σε είδη πιο σύνθετης μεταποίησης.
Δεν κομίζω γλαύκα στην Αθήνα αν θυμίσω τις δυνατότητες, τις αισιόδοξες προοπτικές του κινήματος: Την ανασυγκρότηση του πρωτογενή τομέα, την επιστροφή νέων ανθρώπων στην αγροτική παραγωγή, την εντυπωσιακή συρρίκνωση της ανεργίας, τη σχετική ως πλήρη αυτάρκεια σε είδη πρώτης ανάγκης, την αντιμετώπιση του βάναυσου, τοκογλυφικού καπιταλισμού από θέσεις αυξημένης ισχύος.
Αλλά γιατί ο πρωτογενής τομέας (ειδικότερα η σχέση του με τη διατροφή) θέλει ανασυγκρότηση; Και με ποιο θράσος «ξεφυτρώνει» πολεοδόμος σε θέμα αρμοδιότητας οικονομολόγων, όπου ο χώρος μας διαθέτει ό,τι καλύτερο;
Λίγη Ιστορία δεν βλάπτει:
Συγκεκριμένα, η μελαγχολική ιστορία της αντιμετώπισης της αγροτικής ενδοχώρας και παραγωγής από τις μεταπολεμικές και μεταχουντικές κυβερνήσεις.
1945: Τo Σχέδιο Μάρσαλ, αντί για την ερημωμένη ύπαιθρο και τον προπολεμικά σχετικά ανθηρό δευτερογενή τομέα (Νάουσα, Έδεσσα, Βόλος, Πάτρα), το «καταβροχθίζει» η πολιτική τού «τσιμέντο να γίνει».
1961: H σύνδεση της Ελλάδας με την ΕΟΚ. Επιστρέφοντας από το εξωτερικό, μαθαίνω ότι πήραμε τα πρώτα λεφτά, αλλά η δεξιά κυβέρνηση «δεν ξέρει τι να τα κάνει». Και τα δίνει στους βουλευτές της, που απλά τα μοιράζουν στους ψηφοφόρους τους (αυτά με κάθε επιφύλαξη, αφού δεν τα έζησα προσωπικά).
1981: Η ένταξη. Έπονται τα πενταετή, τα ΚΠΣ, το σούρσιμο των μη αναλωθέντων από το πρώτο στο δεύτερο και στο τρίτο ΚΠΣ. Και στο ΕΣΠΑ; Χωρίς να υποτιμώ το κοινωνικό έργο του πρώτου ΠΑΣΟΚ (βελτίωση χαμηλών αποδοχών, ΕΣΥ, χωρικός σχεδιασμός).
2001: Ο οικονομολόγος πρωθυπουργός της προτελευταίας ΠΑΣΟΚικής οκταετίας, ύστερα από «λαμπρή» θητεία στο υπουργείο Αγροτικής Οικονομίας (έστειλε ωραίες γλάστρες σε φορείς και σε μας στο ΤΕΕ), ενθαρρύνει τους Έλληνες να παίζουν στο ΧΑΑ («θηλυκό του Χάους») ως ασφαλή επένδυση ευημερίας.
Δεν ξέρω αν «θυσίασε» στον βωμό της τρίτης θητείας ή μάλλον μιας επώνυμης θέσης στην Ε.Ε. Ή αν πίστευε ότι χωρίς πρωτογενή και δευτερογενή μπορούσε ο τζόγος των χρηματαγορών να φέρει κερδοφορία. Δίνει λαμπρή γιορτή για τα 40 χρόνια της σύνδεσης και τα 20 της ένταξης. Και, με αλλοιωμένα στοιχεία, μας μπάζει στην ΟΝΕ, κερδίζοντας σχεδόν πάνδημη αποδοχή, που όμως σιγά-σιγά ξηλώνεται μαζί με την «ευημερία».
Στον ίδιο προσανατολισμό οι περισσότερες μεταπολεμικές κυβερνήσεις. Αδαείς ή άσχετες με την αγροτική πολιτική, «φιλενάδες» των αφεντικών της παραγωγής και διανομής. Ό,τι δημιουργικό έγινε οφείλεται σε ΟΤΑ και νομαρχίες.
Λίγα χρονικά πισωγυρίσματα αναπόφευκτα, για να εξηγήσω την σχέση των πολεοδόμου με τα παραπάνω.
* Το 1965 η μελέτη των «επτά επί Θήβας» (έτσι βαφτίσανε την ομάδα μας), νομού γεωργικού, που οι κάτοικοί του επέστρεψαν στην ερημωμένη ύπαιθρο και την ξαναδούλεψαν, με πλεονέκτημα τους υδάτινους πόρους της περιοχής. Αποτέλεσμα, δείκτης μετανάστευσης μεταξύ 2% και 3%, με εθνικό μέσο όρο μεταξύ 8% και 10%.
* Το 1983 η ΕΠΑ του Τρίτση και το ΓΠΣ Καρδίτσας. Μελέτη σε πιο αγροτικό νομό, όπου η άμεση επιστροφή στα χωριά και στις καλλιέργειες ήταν ηρωϊκότερη, ύστερα από τον ρόλο του στα δύο αντάρτικα. Προνόμια η γη υψηλής παραγωγικότητας, το Φράγμα Πλαστήρα, η αναρρυθμιστική λίμνη, δηλαδή υδάτινοι πόροι ακόμα πιο πλούσιοι. Κι εδώ η μετανάστευση ήταν ακόμα πιο μικρή, κάτω από 2%.
* Το 2005 το Γενικό Πολεοδομικό Σχέδιο του Καποδιστριακού Δήμου Πατρών. Αξίζει η αναφορά όχι μόνο στον μαρασμό του πρωτογενή σε αγροτικά είδη, ακόμα και ευγενή (αμπελώνες) και σε κτηνοτροφία, αλλά και στις αγροβιομηχανίες τής κατά τα άλλα δυσεξήγητης εξαφάνισης του δευτερογενή τομέα, από την ανθηρότερη βιομηχανικά πόλη του ελληνικού Νότου. Από τα χωριά του δήμου ήταν αναπόφευκτη η εγκατάλειψη των υψηλότερων στο Παναχαϊκό όρος. Και πικρή για την ομάδα μελέτης η στασιμότητα των πιο κοντινών μαζί κι η συρρίκνωση της, υψηλής παραγωγικότητας, γης τους. Αναπτύσσονται μόνο οι κοντινότεροι στην πόλη οικισμοί, όχι όμως στον πρωτογενή, αλλά σε εμπόριο (πάλι καλά) και προπαντός σε κατοικία.
Δεν ξέρω αν αυτή η πραγματικότητα που ο πολεοδόμος δεν μαθαίνει μόνο από στατιστικές, αλλά μέρα με την μέρα επί τόπου, κάποιες φορές βουρκώνοντας, κατοχυρώνει το δικαίωμά του να έχει έμμονες απόψεις για τη συμμετοχή του στην εξηντάχρονη αποδόμηση της οικονομίας που το 2008 μας «αιφνιδίασε;».
Όσο για τις ευθύνες της ελληνικής Αριστεράς: Αν προπολεμικά έδωσε σκληρούς αγώνες για την αγροτική παραγωγή, οι μεταπολεμικοί συνδικαλιστικοί αγώνες της περιορίστηκαν στις πόλεις, στον δευτερογενή, στον τριτογενή.
Αυτό δεν ισχύει μόνο για την Ελλάδα. Κι ας είναι καλά οι, επιτέλους βραβευμένοι, αδελφοί Ταβιάνι που πίστεψαν μόνο στις αγροτικές επαναστάσεις!
Υπάρχει όμως μια Αριστερά, το Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα, που στήριξε τον πρωτογενή (στο πείσμα της αρχικής ΚΑΠ, προνομιακής μόνο για τη Γαλλία) και οργάνωσε τις κοοπερατίβες (αγροτικούς συνεταιρισμούς) έτσι ώστε, καμιά Ντραγκέτα, Καμόρα, Μαφία, κανείς μεσάζων «ήπιος μαφιόζος» ελληνικού τύπου, δεν μπόρεσε να τις διαβρώσει, να τις ιδιοποιηθεί, τουλάχιστο από τη Ρώμη και πάνω.
Πηγαίνοντας στην Πίζα όταν σπούδαζε ο γιος μου, μπήκα σε σούπερ μάρκετ κοοπερατίβας. Ειδικά τα αγροτικά προϊόντα, τα φρούτα, ήταν πάμφθηνα.
Όσο για μας εδώ: Ελπιδοφόρα κι η άμεση συμμετοχή των δήμων όσο και του ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ, καθώς κι η προβολή της από την "Αυγή".
Απαραίτητη η συμμετοχή των οικονομολόγων μας που για την ώρα ερμηνεύουν λαμπρά τις παγκόσμιες αγορές και την κρίση, αλλά δεν έχουν ασχοληθεί αρκετά με αυτή τη μέγιστη υστέρηση, που συνέβαλε κατά προτεραιότητα στο χάλι μας.
Ανυπολόγιστες οι συνιστώσες κι ο μόχθος της ανασυγκρότησης του τομέα, των κλάδων, των φορέων του. Ανυπολόγιστο το έργο που πρέπει να γίνει, σχεδόν από την αρχή.
Ανυπολόγιστη κι η αποδοχή της Αριστεράς, αν συμβάλει ουσιαστικά. Θα ασκήσει εξουσία και θα πάρει ψήφο εξουσίας ακόμα κι αν συμμετάσχει (ίσως καλύτερα αν συμμετάσχει) ως αντιπολίτευση.
Τελειώνω τολμώντας να παραφράσω τον Ινγκράο: “Distribuire non Basta!”
«Το μοίρασμα δεν φτάνει!»
* Η Μπέτυ Βακαλοπούλου είναι δρ αρχιτέκτων - πολεοδόμος
A.EN.K
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου